Nawrócenie Recaredo i sobory w Toledo zwołane w VII wieku naznaczyły owocny pontyfikat świętego Izydora z Sewilli (+ 636), uważanego za najsłynniejszego łacińskiego pisarza VII wieku i, dla niektórych autorów, ostatniego Ojca Kościoła Zachodniego.
Niewątpliwie jego najbardziej znanym i najczęściej cytowanym dziełem jest "Etymologie"naznaczy jego metodę pracy oraz styl głoszenia kazań i rządzenia. Trzeba sięgać do źródeł i z nich rozjaśniać wielkie i małe problemy życia duszpasterskiego i życia chrześcijan.
Dzieła świętego Izydora z Sewilli
Rzeczywiście, "Etymologie" stanowią pierwszą encyklopedię wiedzy i nauki w średniowiecznym Kościele i poza nim. Jeśli na przykład przeczytamy powoli wydanie BAC, zobaczymy, że jest to kompendium wiedzy naukowej, humanistycznej, sapiencjalnej itp.
Na tych ciasno upakowanych stronach, tak jak były one pisane w czasach starożytnych, aby jak najlepiej wykorzystać papier, zachowało się wszystko, o czym nauczyciel musiał pamiętać w szkoleniu swoich podopiecznych. Jego "Sentencje" są przepełnione nauką kościelną i zapowiadają przyszłe "Sentencje" Piotra Lombarda (1100-1160) oraz "Summa Theologica" św. Tomasz z Akwinu (1224-1274).
Powinniśmy natychmiast przypomnieć jego niezwykłą apologię "O wierze katolickiej przeciwko Żydom"; także przypomnienie chrześcijańskich zwyczajów i dyscypliny kościelnej w "O urzędach kościelnych"; pisze także historię królów gockich, wandalskich i suewskich w "The Illustrious Men"; zajmuje się wszystkim, co można było omówić w tym czasie w dwóch książkach "O różnicach"; Komentuje Biblię, analizuje dogmaty i moralność, rozkoszuje się opisywaniem najdrobniejszych szczegółów natury... Można powiedzieć, że jego praca obejmuje wszystkie dziedziny nauki, od wysokiej dziedziny teologii po najzwyklejszą sztukę mechaniczną i użytkową.
Życie i kultura hispano-wizygotów
Ze względu na jego świętość i naukę można również powiedzieć, że uosabia życie i kulturę Kościoła Hispano-Wizygotycznego. Do niego należy zasługa rozbudzenia i utrwalenia świadomości jedności kulturowej ludów germańskich i romańskich. Jako kompilator i twórca myśli klasycznej, przesiąknięty wiedzą swoich czasów i płodny na polu literackim, był w stanie przedstawić w swoich dziełach cenne dziedzictwo starożytnej nauki i wprowadzić je do świadomości narodów germańskich. Dzięki temu został uznany za jednego z największych mistrzów wśród prekursorów średniowiecza, zarówno wtedy, jak i dziś.
Święty Izydor był nie mniej ważny dla życia narodowego. Izydor, doradca królów i inspirator nowego prawodawstwa, stworzył inspirowaną chrześcijaństwem politykę, która wykraczając poza granice Wizygotów, posłuży jako model polityki, która później zostanie narzucona w chrześcijańskim imperium w średniowieczu.
Izydora jest magisterium, na przykład sprawowane w Toledo przez jego arcybiskupów: dwóch świętych Eugeniusza, świętego Ildefonsa, "rzekę elokwencji", i świętego Juliana; w Saragossie, Tajona i braci Juana i świętego Braulio, tego ostatniego jednego z najbardziej reprezentatywnych chwał Hiszpanii Wizygotów; w Barcelonie, świętego Quirce; w Sewilli, świętego Leandra i świętego Fulgencjusza; w Bradze, świętego Fructuosusa... Hiszpania ma zatem plejadę pisarzy kościelnych, których trudno znaleźć w innych narodach Europy.
Formacja kapłańska i św. Izydor z Sewilli
Chcielibyśmy skorzystać z tego portretu świętego Izydora z Sewilli, aby podkreślić kwestię, która jest mało znana ogółowi społeczeństwa, a mianowicie znaczenie świętego Izydora w formacji kapłańskiej aż do Soboru Trydenckiego.
Rzeczywiście, IV Sobór w Toledo jest jednym z najważniejszych soborów Kościoła w Hiszpanii. Odbył się on w 653 roku, a przewodniczył mu święty Izydor z Sewilli. Uczestniczyło w nim 5 arcybiskupów, 56 biskupów i 7 wikariuszy innych diecezji. Dla naszego celu, jakim jest studium formacji kapłańskiej, jest to sobór bardzo interesujący, ponieważ poświęca temu zagadnieniu wiele kanonów.
Przede wszystkim ustalono, że studia kapłańskie powinny opierać się na znajomości Pisma Świętego i kanonów: "aby cała ich praca polegała na głoszeniu i doktrynie i służyła budowaniu wszystkich, zarówno przez znajomość wiary, jak i przez legalność nauczania" (Sobór IV w Toledo, c. 25, Mansi 10, 626 i nast.).
Następnie określono konkretne aspekty tego szkolenia: "Każdy wiek człowieka, począwszy od okresu dojrzewania, jest skłonny do zła; ale nie ma nic bardziej niestałego niż życie młodych. Z tego powodu uzgodniono, że dojrzewający lub dorastający duchowni powinni mieszkać w zagrodzie w atrium, aby mogli spędzić lata wieku smarnego nie w pożądaniu, ale w dyscyplinach kościelnych, pod kierunkiem starca o bardzo dobrym życiu i doświadczeniu, którego wszyscy powinni uważać za swojego nauczyciela i świadka ich czynów; a jeśli któryś z nich jest uczniem, powinien być chroniony przez kuratelę biskupa, aby ich życie było wolne od przestępstw, a ich dobra wolne od szkód wyrządzonych przez złoczyńców ".
Seminarium Isodorian
Dzięki kanonom zaczerpniętym z IV Soboru w Toledo i dzieł św. Izydora jesteśmy w stanie nakreślić to, co zostało nazwane "seminarium Izydora", które wywarło wielki wpływ w średniowieczu, zarówno w Hiszpanii, jak iw innych częściach Europy, i ostatecznie zostało podjęte przez Sobór Trydencki. W rzeczywistości dekret "pro seminariis" Soboru Trydenckiego rozpocznie się tymi samymi słowami IV Soboru w Toledo, o których już wspomniano.
Pierwszą nowością wprowadzoną przez Sobór w Toledo było nazwanie prezbitera, starszym, tym, który do tej pory był nazywany "przełożonym". Innymi słowy, "starszy o bardzo dobrym i doświadczonym życiu" zastąpił "przełożonego" pod względem wymagań oraz doświadczenia życiowego i kompetencji.
W życiu tej szkoły kapłańskiej będzie również wyraźne odniesienie do "dyscyplin kościelnych", które uczniowie będą musieli studiować w "przedsionku", obok rezydencji biskupa i pod nadzorem doświadczonego człowieka, który jest "roztropny w słowach i bogaty w wiedzę".
Wiek uczniów został ograniczony do ponad 30 lat. Z drugiej strony nie opracowano nowych konstytucji dla życia tych szkół, ponieważ uznano, że Reguła św. Benedykta wystarczająco podsumowuje różne kwestie.
Oprócz nauczania nauk świętych i świeckich, uczono ich, jak głosić kazania, tj. otrzymywali kurs świętego oratorium, który był bardzo praktyczny i miał na celu głoszenie ludziom, w oparciu o klasyczną retorykę.
Uczono ich również zarówno teoretycznego, jak i praktycznego doświadczenia duszpasterskiego. Tak więc w jednej z modlitw "Liber ordinum" modlono się w ten sposób: "Panie Jezu Chryste. Ty, który otworzyłeś usta niemych i uczyniłeś języki niemowląt wymownymi, otwórz usta tego sługi, aby otrzymał dar mądrości, aby czerpiąc w całej doskonałości z nauk, które dziś zaczyna otrzymywać, mógł Cię chwalić na wieki wieków".
Pedagogika
Pedagogika "Institutionum disciplinae", stworzona przez św. Izydora, mówiła o tych kolegiach, że zostały ustanowione i ustanowione w trzech częściach: aby nauczyć się czytać, pisać i być czytelnikami Słowa Bożego, to znaczy czytać i komentować tajemnice Boga.
Warto zauważyć, że kilka lat później św. Julian z Toledo w swojej "Ars grammatica" kładzie nacisk na te same idee. Święty Ildefonso dodaje również śpiew liturgiczny, który odtąd powinien być uważany za ważny przedmiot nauczania w tych szkołach.
W swoich dziełach święty Izydor wyraźnie określił, jakie studia należy podjąć w tych szkołach. Miały one rozpoczynać się od "Trivium", zorientowanego na znajomość łaciny, retoryki, dialektyki, literatury i podstaw filozofii. Następnie uczeń rozpoczynał naukę "Quadrivium", tj. arytmetyki, muzyki, geometrii i astronomii.
Święty Izydor, Biblia i inne teksty
Jeśli chodzi o pogańskich poetów, Izydor, podobnie jak wcześniej Ojcowie Kościoła, ostrzegał studentów przed ich używaniem i uczył ich, aby wydobywali z nich pozytywną część i odkładali na bok pogańskie resabbios. Po ukończeniu studiów humanistycznych kandydaci, którzy zostali uznani za odpowiednich, zostali wyświęceni na subdiakonów.
Od tego momentu rozpoczęły się właściwe studia teologiczne, a wraz z nimi bezpośrednie przygotowanie do święceń kapłańskich. W studiach teologicznych szczególną wagę przywiązywano do Pisma Świętego, studiowania pism Ojców Kościoła, zarówno ich komentarzy do Pisma Świętego, jak i traktatów dogmatycznych, a wreszcie do studiowania kanonów soborów.
Jak podsumował Sobór w Toledo, kandydaci do kapłaństwa musieli opanować Psałterz, kantyki i hymny oraz sposób chrzczenia. Na koniec zwróćmy uwagę, że św. Izydor w swoim dziele "De Ecclesiasticis officiis" pominął doktrynę Arcanum, jak mawiali starożytni pisarze kościelni, i w rozdziale 24 napisał regułę wiary. Oznacza to, że wyznanie wiary, którego nauczyli się na pamięć i wyryli na swoich sercach, stało się wiedzą publiczną.
Wśród ksiąg, których nie mogło zabraknąć zarówno w klasztorach, jak i w szkołach, i które musiały zostać skopiowane, aby mogły znaleźć się w bibliotece, były przede wszystkim Pismo Święte, zbiory kanonów Kościoła, księgi Sentencji świętego Izydora, komentarze Grzegorza z Elwiry i Justa z Urgel do Pieśni nad Pieśniami, dzieła Apringiusa i komentarz Beatusa z Liébany do Apokalipsy, dzieła Tajóna, świętego Ildefonso z Toledo i świętego Juliana oraz oczywiście księgi egzegetyczne świętego Izydora zawarte w Etymologiach; dzieła Tajóna, świętego Ildefonso z Toledo i świętego Juliana oraz, oczywiście, księgi egzegetyczne świętego Izydora zawarte w Etymologiach.
Odnosząc się do święceń kapłańskich, Sobór VIII w Toledo ustanowił, co następuje: "Kiedy prezbiterzy są wyświęcani, aby udać się do parafii, muszą otrzymać od swojego biskupa oficjalną księgę, aby mogli być pouczeni w powierzonych im kościołach, aby przez swoją ignorancję nie byli niewdzięczni wobec boskich sakramentów". Tak więc w Hispanii w tym czasie dostępne były wystarczające książki.
Inne prace
Powróćmy do dzieł św. Izydora z Sewilli, w których uzupełnione są profile formacji kapłańskiej i wskażmy te najbardziej wyróżniające się. Rzeczywiście, w "Księdze zdań" napisanej przez św. Izydora, nakreślona jest postać kapłana, a zatem formacja kapłańska, którą chciał nadać kandydatom. Mówił w niej o kapłanie jako o człowieku Bożym, uprzejmym i miłosiernym, wrażliwym na ubogich i cierpiących, skromnym, posłusznym, oddanym modlitwie i ciszy, a wreszcie lubiącym czytać o męczennikach i świętych.
