Święty Antoni z Padwy urodził się w Lizbonie pod koniec XII wieku. Dokładna data jego narodzin nie jest znana. Jego rodzicami, zgodnie z kroniką brata Marcosa z Lizbony, byli Martim de Bulhôes i Teresa Taveira, choć w niektórych biografiach tego świętego imię jego matki pojawia się jako Maria de Távora.
Wejście w życie monastyczne
W każdym razie jego rodzina była dobrze sytuowana, a Fernando Martins de Bulhôes, jak brzmiało jego imię, mógł uczyć się w szkole katedralnej, a w wieku około 18 lat, około 1209 roku, wstąpił do klasztoru Vicente de Fora, należącego do kanoników regularnych św. Augustyna. Tam poświęcił się studiowaniu ówczesnych dyscyplin teologicznych i filozoficznych i w krótkim czasie stał się znany ze swoich bardzo szerokich możliwości intelektualnych.
Wkrótce przeniósł się do klasztoru Santa Cruz, gdzie pozostał do 1220 roku. Pobożność młodego zakonnika szła w parze z jego inteligencją, dzięki czemu w 1221 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Przyjąć franciszkański habit
W tamtych latach Antonio zetknął się z zakonem franciszkanów. Przykład pięciu braci franciszkanów: Berardo, Pedro, Acursio, Adyuto i Otto, którzy ponieśli śmierć męczeńską w Maroku, a następnie zostali pojmani i repatriowani do Portugalii przez księcia Pedro, skłonił młodego Fernando do podążenia tą drogą i wkrótce potem przyjął habit franciszkański i zmienił imię na Antonio. Od samego początku jego marzeniem było kontynuowanie głoszenia Ewangelii w Maroku, idąc za przykładem swoich męczeńskich braci.
W grudniu 1220 r. wyruszył wraz z innym zakonnikiem w drogę do Maroka. Antonio poważnie zachorował i musiał zmienić swoje plany: wyruszył z powrotem do Lizbony, ale burza spowodowała, że statek zacumował u wybrzeży Sycylii, w pobliżu Mesyny, gdzie znajdowało się "miejsce" Braci Mniejszych.
Pozostał tam do wiosny 1221 roku, kiedy to wziął udział w kapitule generalnej znanej jako "Kapituła Namiotów", która odbyła się w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Na tym spotkaniu Antoni spotkał świętego Franciszka i stamtąd wyjechał do Montepaolo, aby sprawować kapłaństwo, celebrować Eucharystię i sakrament pokuty oraz pomagać w pracach domowych.
Praca kaznodziejska
W Montepaolo sława jego kaznodziejstwa i świętego życia została potwierdzona na kapitule prowincjalnej, która odbyła się w Forli w pobliżu święta św. Michała, gdzie "zaskoczył pokorą, z jaką ukrywał swoje nauczanie, listy i głębię doktryny".
Prowincjał franciszkanów w Emilii-Romanii, fra Gratianus, powierzył mu urząd kaznodziei i fra Antoni rozpoczął swoją pracę kaznodziejską w północnych Włoszech w czasie, gdy kwitły różne prądy i sekty, w tym katarzy, albigensi, beginierzy i waldensi. W pierwszym okresie swojego kaznodziejstwa rozpoczął zajęcia w Bolonii.
Na stronie Benignitas uznaje go za pierwszego "lektora" w Zakonie, który sprawował swój urząd na wydziale teologicznym w Bolonii, i w podobny sposób uznaje go za pierwszego "lektora" w Zakonie, który sprawował swój urząd na wydziale teologicznym w Bolonii. Raimundina. Okres ten był krótkotrwały; w 1224 r. udał się do Francji, do regionu Langwedocji, aby głosić albigensom.
Spędził około trzech lat we Francji, gdzie mieszkał i głosił w takich miejscach jak Montpellier i Tuluza.
Pod koniec 1226 r. wziął udział w kapitule prowincji Prowansji, zwołanej w Arles, gdzie został mianowany "kustoszem" zakonu franciszkanów, a we Francji usłyszał wiadomość o śmierci założyciela zakonu, św.
Na kapitule generalnej w 1227 r. św. Antoni został wybrany ministrem prowincji północnych Włoch, Emilii-Romanii i Lombardii.
Rzym i Padwa
Około 1228 roku święty Antoni po raz pierwszy głosił kazania w Padwie i odwiedził Rzym. Powody jego wizyty w wiecznym mieście różnią się w zależności od różnych źródeł, które nawet umieszczają pobyt świętego w Rzymie nieco później, w 1230 roku. The Assidua sugeruje, że to właśnie podczas tego pierwszego pobytu w Padwie święty mógł skomponować Kazania niedzielne, wielkie dzieło literackie i teologiczne świętego Antoniego. W kazaniach tych Antoni oferuje kaznodziejom narzędzia do głoszenia kazań i rady dotyczące nauczania wiernych doktryny Ewangelii oraz katechezy na temat sakramentów, zwłaszcza pokuty i Eucharystii.
Aktywność kaznodziejska wzrosła w tych latach, jak odnotowano w AssiduaPrzywrócił do braterskiej zgody tych, którzy byli w nieprzyjaźni; przywrócił wolność tym, którzy byli uwięzieni; przywrócił to, co zostało skradzione przez lichwę lub przemoc... Uratował prostytutki od ich haniebnego traktowania; i powstrzymał złodziei, którzy byli znani ze swoich przestępstw, od kładzenia rąk na cudzej własności. A gdy szczęśliwie upłynęło czterdzieści dni, żniwo jego było wielkie, miłe w oczach Bożych, które zebrał z gorliwością swoją".
Wkrótce potem, po wyczerpującej pracy kaznodziejskiej, przeszedł na emeryturę do Camposampiero, około dwudziestu kilometrów od Padwy, do pustelni zbudowanej dla braci przez hrabiego Tiso.
W pierwszych dniach czerwca 1231 r. zachorował i został przeniesiony do Arcella, przedmieścia Padwy, gdzie znajdowali się bracia, którzy pomagali klasztorowi Ubogich Pań. Tam zmarł i 17 czerwca 1231 r. został pochowany w kościele padewskiego klasztoru Santa Maria Mater Domini.
Jego reputacja świętości była tak wielka, że 352 dni po jego śmierci, 30 maja 1232 r., św. Antoni został kanonizowany za pontyfikatu Grzegorza IX.
Dzieciątko Jezus, lilia i książka
Święty Antoni z Padwy jest często przedstawiany z Dzieciątkiem Jezus w ramionach. Wizerunek ten wywodzi się z Liber miracolorum. Tekst ten opowiada o tym, jak w czasie, gdy żył w Camposampiero, święty Antoni zbudował małą chatkę, w której spędzał większość dnia i nocy na medytacji i modlitwie, i która była sceną wizji dzieciątka Jezus. To właśnie hrabia Tisso widział kiedyś, jak święty w cudowny sposób trzymał w ramionach Dzieciątko Jezus. Samo Dzieciątko ostrzegło Antoniego, że hrabia był tego świadkiem. Święty zabronił hrabiemu ujawniać to aż do śmierci.
Obok tego wizerunku w ikonografii świętego Antoniego znajdujemy dwa elementy, które są bardziej powszechne w przedstawieniach świętych: lilię i księgę. Lilia lub lilie, które często towarzyszą wizerunkowi świętego Antoniego, odnoszą się do jego czystego i czystego życia, podczas gdy księga odnosi się do jego uczonego życia i pracy w głoszeniu i objaśnianiu prawd wiary.
Zaginiona książka
Jedno z "popularnych nabożeństw" świętego Antoniego odnosi się do jego mocy wstawiennictwa w odnajdywaniu zagubionych przedmiotów. Sława ta wywodzi się z wydarzenia odnotowanego również w Liber miraculorum. Tekst ten odnosi się do kradzieży Psałterza używanego przez św. Antoniego do prowadzenia lekcji przez nowicjusza.
Ten nowicjusz spotkał diabła, gdy uciekał z rękopisem, przechodząc przez most na rzece; diabeł zagroził mu, mówiąc: "Wracaj do swojego zakonu i zwróć Psałterz słudze Bożemu, bratu Antoniemu, w przeciwnym razie wrzucę cię do rzeki, gdzie utoniesz w swoim grzechu".
Skruszony nowicjusz zwrócił Psałterz i pokornie wyznał swoją winę świętemu Antoniemu, który modlił się o jego odnalezienie.
