12 marca 1622 r. papież Grzegorz XV uroczyście kanonizował pięciu świętych, którzy z czasem zostaną uznani za wielkie postaci w historii Kościoła: św. Filipa Neri, św. Teresę od Jezusa, św. Ignacego z Loyoli, św. Franciszka Ksawerego i św. Izydora Labradora.
Wśród Włochów, być może z zazdrości, rozeszła się wiadomość, że tego dnia papież kanonizował czterech Hiszpanów i jednego świętego. Pewne jest to, że spośród pięciu nowych świętych, czterech było stosunkowo współczesnych, natomiast kult świętego Izydora sięgał wieków wstecz.
W obecnym roku 2022 obchodzimy czwarte stulecie tego wielkiego dla Kościoła wydarzenia, a także 850. rocznicę powszechnego kultu oddawanego świętemu Izydorowi Labradorowi od jego śmierci, która według źródeł miała miejsce w roku 1172.
Dla uczczenia tego wydarzenia Stolica Apostolska przyznała archidiecezji madryckiej Rok Jubileuszowy Świętego Izydora, który będzie trwał od 15 maja 2022 r. do 15 maja 2023 r.
Madryt przyłącza się w ten sposób do wielkich obchodów, które będą miały miejsce około 12 marca, w tym do uroczystej celebracji Eucharystii pod przewodnictwem papieża Franciszka w rzymskim Gesù oraz do niedawno ogłoszonego Roku Jubileuszowego św. Teresy w diecezji Ávila.
Świętość w życiu Kościoła odczuwa wierny lud Boży.
Procesy beatyfikacyjne i kanonizacyjne są chyba jednym z wydarzeń kościelnych, w których sensus fideliumW nich Kościół wsłuchuje się w głos wiernych, którzy spontanicznie, poruszeni wewnętrznie przez Ducha Świętego, proszą o uroczyste uznanie tego, co wierni wiedzą już z całą pewnością: że osoba ta żyła i umarła świętym życiem, wypełniając wolę Bożą, i że może być stawiana za wzór i orędownika przed Ojcem.
Zaledwie sto lat po śmierci świętego Izydora, kodeks Jana Diakona zapisał całą tę sławę świętości świętego rolnika z Madrytu, jego oddanie się woli Bożej, jego miłość do ubogich i potrzebujących, jego ufną modlitwę, jego pracę przeżywaną pod opatrznościowym okiem Ojca.
To, co chrześcijanie madryccy przekazywali sobie nawzajem, zostało zapisane w tym kodeksie, a po wiekach, jak już powiedzieliśmy, 12 marca 1622 roku, zostało uroczyście uznane przez papieskie magisterium. Jego kult szybko rozprzestrzenił się w całym Kościele i nierzadko można spotkać kaplice i pustelnie poświęcone temu świętemu, który w 1960 roku został również nazwany przez papieża Jana XXIII patronem hiszpańskich rolników.
Izydora Labradora, która jest przechowywana i czczona nieprzerwanie od jego śmierci i która, poza cudami, których był bohaterem, jest kolejnym przykładem pobożności, jaką mieszkańcy Madrytu, z królami i władzami na czele, darzyli tego wielkiego świętego.
Kiedy chrześcijanie czczą relikwie świętych, czynią to w pewności obiecanego przez Pana zmartwychwstania ciała: nasze ciała są powołane do chwały. Przy okazjach o szczególnym znaczeniu dla życia miasta Madrytu i archidiecezji, urna zawierająca nienaruszone ciało świętego była otwierana, aby wierni mogli z bliska czcić jego relikwie.
Jednym z centralnych wydarzeń tego Roku Jubileuszowego będzie uroczyste, publiczne wystawienie przez cały tydzień nienaruszonego ciała świętego, co nie miało miejsca od ponad trzydziestu lat, gdyż ostatnie miało miejsce w 1985 r. z okazji stulecia diecezji madryckiej.
A co ma nam dziś do powiedzenia mały robotnik, który żył i umarł ponad dziewięć wieków temu?
W społeczeństwie, które tak bardzo potrzebuje wzorców życia rodzinnego, święty Izydor, wraz ze swoją żoną, świętą Marią de la Cabeza, i synem Illánem, są nam dani jako konkretny przykład rodziny, która żyje we wzajemnej miłości. W społeczeństwie tak bardzo potrzebującym zachęty i przykładu dla robotników, święty rolnik jest nam dany jako wzór pracy ufającej w opatrzność Boga Ojca.
W społeczeństwie, krótko mówiąc, zmęczonym kłamstwem i pozbawionym sensu, św. Izydor wypełnia te słowa Pana: "Dziękuję Ci, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i uczonymi, a objawiłeś je prostym". Tak, Ojcze, wydawało Ci się to lepsze".
Delegat Episkopatu ds. Świętych Archidiecezji Madryckiej
