Święci kapłani: Święty Franciszek SalezyŚwięci kapłani: Święty Ludwik Maria Grignion de MontfortŚw. Alfons urodził się w Marianelli, koło Neapolu, 27 września 1696 roku. Jego ojciec, Giuseppe de' Liguori, z rodziny szlacheckiej, był admirałem floty Królestwa Neapolu. Jego matka, Anna Cavalieri, kobieta bardzo pobożna, szczególnie interesowała się religijnym wychowaniem Alfonsa. W rodzinie odebrał też doskonałe wykształcenie humanistyczne, obejmujące literaturę, filozofię, muzykę i malarstwo. Bardzo lubił te dwie ostatnie sztuki, które uprawiał z wielką wprawą.
Studiował prawo na Uniwersytecie w Neapolu, gdzie uzyskał doktorat w in utroque iuris w 1713 roku, gdy miał zaledwie 16 lat.
Przez dziesięć lat praktykował jako adwokat w sądach w Neapolu. W 1723 r. porzucił zawód prawnika, by wstąpić do seminarium. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 grudnia 1726 roku.
Poruszony pragnieniem niesienia Słowa Chrystusa opuszczonym ludziom na wsi, 2 listopada 1732 r. opuścił Neapol, by zamieszkać wśród chłopów w Scali. Tam założył Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela, które w 1749 roku uzyskało aprobatę papieską.
W 1762 roku został wybrany na biskupa Sant'Agata dei Goti (Benevento), gdzie pozostał do 1775 roku, kiedy to zrezygnował z powodów zdrowotnych. W tym okresie pozostał rektorem wyższym redemptorystów.
Zmarł w Pagani, koło Neapolu, 1 sierpnia 1787 roku, w wieku 90 lat. W 1816 roku został beatyfikowany, a w 1839 roku kanonizowany. Został też ogłoszony Doktorem Kościoła w 1871 roku, a także Patronem spowiedników i teologów moralnych w 1950 roku.
Jego pisma
Alfonsa, który jest jednym z najczęściej wydawanych autorów w historii, gdyż doczekał się ponad 20 000 wydań w ponad 70 językach. Wymieniamy tu, w porządku chronologicznym, tylko jego dzieła dotyczące życia duchowego chrześcijanina:
1. Nawiedzenia Najświętszego Sakramentu (1754). Zawiera w 31 rozważaniach na każdy dzień miesiąca pobożne i czułe myśli, które można wykorzystać podczas Nawiedzenia Najświętszego Sakramentu.
2. Chwała Maryi (1750). Pierwsza część zawiera objaśnienie Salve, natomiast druga wyjaśnia wiarę, cnoty i boleści Maryi.
3. Wielki środek modlitwy (1759). Wyjaśnia, jak modlitwa jest niezbędnym środkiem do uzyskania od Boga wszystkich potrzebnych nam łask. W dziele tym znajdujemy słynną frazę lapidarną, występującą m.in. Katechizm Kościoła KatolickiegoNr 2744: "Kto się modli, na pewno będzie zbawiony, kto się nie modli, na pewno będzie potępiony".
4. Praktyka miłości Jezusa Chrystusa (1768). Jest to wyjaśnienie hymnu św. Pawła o miłości w 1 Kor 13.
5. Medytacje o Męce Pańskiej (1773). Są one owocem osobistej medytacji św. Alfonsa nad Męką Pańską, która była ulubionym tematem jego rozważań.
Jego nauki
Jego duchowa doktryna jest tak bogata i obfita, że tutaj mogę podać tylko kilka krótkich zarysów.
Pobożność św. Alfonsa jest wybitnie chrystocentryczna. Uczy, że kult Słowa Wcielonego musi być centrum całego życia chrześcijańskiego. Widzi w Jezusie przede wszystkim Zbawiciela ludzkości, co odzwierciedla jego ulubione motto, które przypisał jako program swojemu zgromadzeniu zakonnemu: Copiosa apud eum redemptio ("Jego odkupienie jest obfite").
Doktor Kościoła rozważa miłość Jezusa Chrystusa szczególnie w trzech wydarzeniach: wcieleniu, męce i Eucharystii. Swoje nabożeństwo do Dzieciątka Jezus wyrażał w pieśni i poezji. Skomponował kolędę Tu scendi dalle stelle ("Zstąpiłeś z gwiazd"), która stała się kwintesencją włoskiej kolędy.
Namawiał do codziennej medytacji nad Misterium Męki Pańskiejjak on sam. Aspektem, który głównie podkreśla w tej medytacji jest temat miłości, którą postrzega jako ostateczny powód, który poruszył Jezusa do cierpienia i śmierci. Z rozważania Męki Pańskiej rodzi się w duszy chrześcijanina pełna miłości odpowiedź na miłość Jezusa Chrystusa: "Niemożliwe jest, aby dusza, która wierzy i myśli o Męce Pańskiej, nie obraziła Go i nie pokochała, wręcz nie oszalała z miłości, widząc Boga niemal oszalałego z miłości do nas. Nie ma środka, który mógłby nas bardziej rozpalić w miłości Boga niż rozważanie Męki Jezusa Chrystusa".
W odniesieniu do EucharystiaW tym względzie św. Alfons uważany jest za obrońcę częstej Komunii, zwalczającego reminiscencje jansenizmu, dla którego naucza, że Komunię należy przyjmować z odpowiednim usposobieniem, a nie z godnością, jak twierdzili janseniści: "Powiedziałem z właściwy przepisjuż nie z godnybo gdyby trzeba było godny Kto mógłby przystąpić do komunii? Tylko inny Bóg byłby godny przyjęcia Boga. Rozumiem, że przez wygodny co przystoi nędznemu stworzeniu. Wystarczy, że osoba przyjmuje komunię w łasce Bożej i z żywym pragnieniem wzrastania w miłości Jezusa Chrystusa".
Św. Alfons uchodzi za zwolennika częstej komunii, zwalczającego reminiscencje jansenizmu.
Manuel Belda
Cała duchowa doktryna św. Alfonsa jest przeniknięta duchem maryjnym. U podstaw swojej mariologii umieścił dwie inspirujące zasady: boskie macierzyństwo Maryi i Jej udział w dziele Odkupienia. Te dwie prerogatywy nie są równoległe, ale ściśle ze sobą związane, ponieważ pierwsza jest uporządkowana względem drugiej, a druga znajduje swój ontologiczny fundament w pierwszej.
