W rodzinach obu były liczni święci. Święty Bazyli, urodzony w Cezarei w 329 r., otrzymał od ojca podstawy doktryny chrześcijańskiej. Jego siostra Makryna oraz bracia Piotr, biskup Sebaste, i Grzegorz z Nyssy również zostali wyniesieni na ołtarze. Grzegorz z Nazjanzu miał również siostrę Gorgonię i brata Cezariusza, świętych.
Bazyli podróżował po Poncie, a następnie Egipcie, Palestynie i Syrii, przyciągany życiem mnichów i pustelników: dążył do życia w ciszy, samotności i modlitwie. Po powrocie do Pontu spotkał Grzegorza z Nazjanzu, dawnego kolegę z Aten, z którym założył małą wspólnotę monastyczną. Następnie opuścił miejsce odosobnienia i osiedlił się w Cezarei, gdzie został wyświęcony na kapłana, a następnie na biskupa.
Jego walka z Arianizm rozwijał się w doktrynie i miłości. Przeciwko arianom, którzy bronili swoich majątków, Bazyli argumentował, że gdyby każdy zadowalał się tym, co niezbędne, a to, co zbędne, oddawał innym, nie byłoby już biednych ludzi. Jeśli chodzi o Grzegorza, cesarz Teodozjusz wysłał go do Konstantynopola (dawniej Bizancjum, obecnie Stambuł), aby walczył z herezją ariańską. Dzięki jego przykładnej doktrynie i życiu miasto powróciło do ortodoksji. Są oni znani jako Ojcowie Kapadoccy.
