Na cześć doskonałościPo raz kolejny jesteśmy świadkami debaty na temat nowego hiszpańskiego prawa oświatowego, tj. LOMLOE w tych dniach, gdy ukazują się pierwsze podręczniki, które będą używane w nadchodzącym roku szkolnym. W rzeczywistości jest to ta sama debata, z którą mamy do czynienia od początku jej wdrażania, teraz uwidoczniona w podręcznikach, z którymi uczniowie będą musieli pracować.
Zarzut jest taki, że ta ustawa oświatowa proponuje wprowadzenie do klasy modelu ideologicznego partii rządzącej. I że czyni to w sposób przekrojowy za pomocą swoich najsilniejszych linii ideologicznych, takich jak tzw. perspektywa gender, oraz w sposób bezpośredni, proponując swoje konkretne postulaty w przedmiotach takich jak np. ekonomia czy historia.
Bardziej fundamentalnym problemem jest to, jak pojmujemy edukacjapo co jest edukacja. Bo to co robi LOMLOE to postawienie na model edukacji.
W prosty sposób, przyjmując nauki wielkiego mistrza, jakim był Abilio de Gregorio, Można powiedzieć, że mamy trzy szerokie podejścia do edukacji.
Po pierwsze. perspektywa instruktażowa. W tym modelu edukacja jest postrzegana przede wszystkim jako przekazywanie wiedzy, w nadziei, że wiedza sama w sobie wytworzy solidne i cnotliwe osobowości. Jest to podejście wywodzące się w dużej mierze z oświecenia, które w taki czy inny sposób jest obecne również dzisiaj w różnych propozycjach edukacyjnych.
Po drugie, istnieje coś, co można nazwać perspektywa socjalizacyjno-reprodukcyjna. Edukacja jest instrumentem społeczeństwa do reprodukcji siebie. Dziecko musi być przygotowane do wpasowania się w społeczeństwo, do umieszczenia czy też postawienia go w dobrej pozycji społecznej. Jest to podejście, które patrzy na edukację jako mechanizm pozwalający znaleźć pracę i dobrze odnaleźć się w przyszłości. Takie podejście uczy treści, których wymaga społeczeństwo, treści, które są przydatne. A te, które są uznane za przestarzałe lub mniej przydatne na rynku pracy, są odrzucane. Jest to pożywka dla wzrostu znaczenia języka angielskiego lub technologii i upadku nauk humanistycznych lub wiedzy artystycznej. W dużym stopniu edukacja staje się zmienną systemu gospodarczego.
Trzecia wizja to. perspektywa socjalizująco-antycypacyjna. W tym przypadku edukacja jest pomyślana jako broń do przekształcania społeczeństwa. Edukacja jest postrzegana jako mechanizm tworzenia lepszego społeczeństwa w przyszłości. Kto ma wykształcenie, ten ma moc generowania określonego typu obywateli i określonego typu społeczeństwa. W tym przypadku edukacja jest na usługach ideologii, a więc stanowi obszar konfliktu politycznego.
Obecne prawo oświatowe jest w pełni zanurzone w tej drugiej mentalności, która jest zwykłą propozycją edukacyjną partii lewicowych i nacjonalistycznych. Tak samo jak perspektywa socjalizująco-reprodukcyjna jest typowa dla prawicowych partii politycznych. Mając dwie tak różne podstawowe wizje edukacji jesteśmy skazani na ciągły konflikt.
Personalizująca perspektywa edukacji
W rzeczywistości Abilio otwiera nową możliwość, która wyprowadza nas z tego kręgu konfrontacji, a która jest najwłaściwsza z punktu widzenia prawdziwego humanizmu chrześcijańskiego. Bo możemy też mówić o perspektywa indywidualna edukacji. W tym ujęciu celem edukacji nie jest zmiana struktur społecznych, ale kształtowanie jednostki. Uczeń znajduje się w centrum. Jej celem jest kształtowanie całych, kompletnych osób. Jest to edukacja, która prowadzi ucznia do bycia pojedynczym, oryginalnym i autonomicznym, panem samego siebie.
Ta perspektywa, która w centrum stawia osobę i jej integralną formację, z pewnością pomaga w doskonaleniu społeczeństw, ponieważ dzięki w pełni rozwiniętym osobom będziemy mieli w przyszłości bardziej sprawiedliwe społeczeństwa. Ale usuwa pokusę manipulacji politycznej. Na pewno szkoli ludzi do pracy, bo wydobywa potencjał, który każdy ma w sobie. Nie zaniedbuje jednak innej wiedzy niezbędnej do integralnej formacji osoby. Dostarcza wiedzy, bo bez wiedzy inteligencja nie może się rozwijać. Ale także kultywuje całą osobę i wszystkie jej zdolności i oddaje je na służbę społeczeństwu.
Postawienie osoby w centrum, o co prosi nas papież Franciszek w swojej propozycji globalnego paktu na rzecz edukacji, to perspektywa, która pomoże nam zrozumieć prawdziwą wartość edukacji.
