Antonio López: "Z Ukrzyżowanym Chrystusem Velázquez obserwował ciało i tworzył Boga".Solemnis. Beethoven w 250. rocznicę urodzinBoska Komedia DantegoW jednym z listów do Goethego Juan Cristóbal Federico Schiller (1759-1805) mówi: "Chrześcijaństwo jest przejawem piękna moralnego, wcieleniem tego, co święte i święte w ludzkiej naturze, jedyną prawdziwie estetyczną religią. Menéndez Pelayo mówi, że Schiller na każdym kroku okazywał się chrześcijaninem przez sentyment i wyobraźnię" ("Historia de las ideas estéticas en España", T. IV, s. 53, Santander 1940).
Menéndez Pelayo przytacza słowa Schillera: "Żyj ze swoim stuleciem (mówi do artysty), ale nie bądź jego wykonawcą; pracuj dla swoich współczesnych, ale rób to, czego oni potrzebują, a nie to, co chwalą. Nie zapuszczaj się w niebezpieczne towarzystwo prawdziwych, zanim nie zapewnisz sobie we własnym sercu kręgu idealnej natury. Idź do serca swoich bliźnich: nie zwalczaj bezpośrednio ich maksym, nie potępiaj ich działań; ale wygnaj z ich przyjemności to, co kapryśne, frywolne, brutalne, a w ten sposób nieświadomie wygniesz ich z ich czynów, a w końcu z ich uczuć. Mnożą się wokół nich wielkie, szlachetne, pomysłowe formy, symbole tego, co doskonałe, aż wygląd zatriumfuje nad rzeczywistością, a sztuka zdominuje naturę".
Jego ojciec, Juan Gaspar (1723-96), był niestrudzonym pracownikiem, głęboko religijnym i optymistycznym. Jego matka, Isabel Dorotea (1732-1802), była córką karczmarza i tahonero.
Pierwsze pouczenie Schillera pochodziło od proboszcza z Loch, Mosera, któremu poeta poświęcił memoriał w "Bandytach". W latach 1766-1773 uczył się w szkole łacińskiej w Ludwigsburgu. W 1773 roku wstąpił do szkoły wojskowej w Solitüde, która w 1775 roku została przeniesiona do Stuttgartu jako akademia wojskowa Księstwa.
Schiller początkowo chciał studiować teologię, ale zrezygnował z niej po wstąpieniu do Akademii i wybrał prawo, a później medycynę.
Pierwsze skłonności Schillera do poezji zrodziły się wraz z lekturą Mesjasza Klopstocka. Był też pod wpływem dramatów Klingera i Gotza Goethego. Jednak większy wpływ na niego mieli Plutarch i J.J. Rousseau.
Początkowo przyjaciel rewolucji francuskiej, po egzekucji Ludwika XVI honorowo zdystansował się od niej. 23 sierpnia 1794 roku napisał list do Goethego, w którym ujawnił swoją wielką znajomość sztuki, a we wrześniu odwiedził go w jego domu.
9 maja 1805 roku, między godziną piątą a szóstą wieczorem, spokojna śmierć zakończyła życie poety, zanim osiągnął on wiek 46 lat. W 1826 r. Goethe napisał wiersz "Im ernsten Beinhares war's wo ich erschante", będący świadectwem jego miłej pamięci o szlachetnym przyjacielu.
Najwybitniejszą cechą ducha Schillera jest idealizm jego koncepcji świata. "Wszystko jest nieumiarkowane, ogromne i monstrualne" w jego wczesnych dziełach, takich jak "Zbójcy" i "Kabała i miłość": idealizm rządzi ponad wszystko (Menéndez y Pelayo). Jest to prawdziwa literatura "napaści i zrywu" ("Storm und Drang"), jak to nazywają w Niemczech (Menéndez y Pelayo).
Następnie "Goethe dał Schillerowi spokój i obiektywizm, którego mu brakowało". "Jakiż szereg arcydzieł ilustrował ten ostatni okres życia Schillera (1798 - 1805): Wallenstein, Maria Stuart, Joanna d'Arc, Oblubienica z Messyny, Wilhelm Tell (1804), Pieśń o dzwonach".
"Wilhelm Tell... jest dziełem całkowicie harmonijnym i przez wielu preferowanym w stosunku do pozostałych utworów poety... w którym istnieje doskonała harmonia między akcją a krajobrazem, nie mniej doskonałe przenikanie się dramatu indywidualnego i dramatu, który moglibyśmy nazwać epickim lub o transcendentalnym zainteresowaniu, oraz potok poezji lirycznej, tak świeży, przejrzysty i czysty jak woda, która spływa z tych samych dzikich szczytów.
Dzwon byłby pierwszą liryką XIX wieku, gdyby nie został napisany w przedostatnim roku XVIII wieku i nie nosił w sobie ducha tej epoki, choć w swej najbardziej idealnej i szlachetnej części cała poezja ludzkiego życia skondensowana jest w tych wersach o tak metalicznym brzmieniu, o tak rozrzutnym i giętkim rytmie. Jeśli chcesz wiedzieć, co warta jest poezja jako dzieło cywilizacyjne, przeczytaj Campanę Schillera (Menéndez y Pelayo).
Schiller jest poetą idealizmu moralnego, którego filozofem był Kant... Kantowski imperatyw... zostaje przekształcony przez ducha Schillera w ogromną czułość i litość, w powszechne miłosierdzie, które ani nie umniejszają, ani nie osłabiają, ale wzmacniają heroiczną siłę duszy, panującej nad sobą, posłusznej nakazom prawa moralnego... by wyjść zwycięsko z każdego konfliktu namiętności".
W listopadzie 1785 roku Schiller skomponował Odę do radości ("...").An die Freude"(niemiecki), utwór liryczny o charakterze poetyckim wydany po raz pierwszy w 1786 roku.
Według XIX-wiecznej legendy, oda miała być pierwotnie ".Ode an die Freiheit(oda do wolności śpiewana w okresie rewolucji przez studentów do muzyki La Marseillaise), ale później stała się "...", "...".Ode an die Freude"Krótko mówiąc, poszerzając jej znaczenie: choć wolność jest czymś podstawowym, nie jest celem samym w sobie, lecz jedynie środkiem do szczęścia, które jest źródłem radości.
W 1793 roku, gdy miał 23 lata, Ludwig van Beethoven Znał ten utwór i natychmiast zapragnął opatrzyć tekst muzyką, dając początek idei, która z biegiem lat stała się jego dziewiątą i ostatnią symfonią d-moll op. 125, której ostatnia część przeznaczona jest na chór i solistów na ostatecznej wersji "Oda do radości przez Schillera. Ten utwór stał się hymnem europejskim.
