W sobotę, 13 maja, nowe prawo zostało ogłoszone. Prawo podstawowe Państwa Watykańskiegoktóra zmienia tę z 2000 roku.
Początki prawa podstawowego Watykanu sięgają porozumień laterańskich, które zostały podpisane w 1929 r. między Stolicą Apostolską a Królestwem Włoch. Umowy te ustanowiły utworzenie Watykanu jako niezależnego państwa i położyły kres długotrwałemu sporowi między Kościołem katolickim a rządem włoskim.
Co stanowi prawo podstawowe
Ustawa zasadnicza Państwa Watykańskiego, znana jako Ustawa Zasadnicza Państwa Watykańskiego, została ogłoszona 7 czerwca 1929 roku.
Prawo to ustanawia strukturę i funkcjonowanie państwa oraz gwarantuje niezależność i suwerenność terytorium Watykanu.
Ustawa zasadnicza stanowi, że papież jest głową państwa i posiada władzę wykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą w Watykanie.
Stwierdza również, że rząd Watykanu składa się z kilku organów, takich jak Governatorato Państwa Watykańskiego i Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego.
Co nowego w tej podstawowej ustawie?
W porównaniu z ustawą zasadniczą z 2000 r., obecna ustawa przedstawia bardziej przejrzystą strukturę w odniesieniu do władzy, organów rządowych i pełnionych przez nie funkcji. W tym sensie widzimy normę, która ma na celu uregulowanie państwa, które ma specyficzną konfigurację i cel.
Po pierwsze, mamy do czynienia z jednym z najmniejszych państw na świecie pod względem terytorium, którego celem jest wspieranie Kościoła katolickiego, aby mógł cieszyć się niezależnością w wypełnianiu swojej misji ewangelizacyjnej. Tym samym, jako podmiot prawa międzynarodowego, Kościół ma zagwarantowaną autonomię od innych państw czy ingerencji z zewnątrz.
Z drugiej strony jest to konstytucja dla państwa, dlatego nazywa się ją ustawą zasadniczą. Dlatego też papież Franciszek wyjaśnia we wstępie do normy, że porządek ten różni się od porządku Kurii Rzymskiej, ponieważ ten pierwszy jest porządkiem państwowym, podczas gdy ten drugi jest porządkiem wewnętrznym, prawa kanonicznego, dla organów, które pomagają Papieżowi Rzymskiemu w zarządzaniu Kościołem, a nie jako państwo.
Jednym z aspektów, które należy podkreślić, jest rozróżnienie między papieżem rzymskim jako tym, który posiada pełnię władzy, co jest czymś niezwykłym we współczesnych państwach, ale zrozumiałym, biorąc pod uwagę naturę państwa i funkcję sprawowaną przez papieża, posługę Piotrową; a z drugiej strony funkcję ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą sprawowaną przez różne organy.
Jest zatem jasne, że organy te sprawują odpowiednią funkcję, ponieważ została im ona powierzona przez Najwyższego Papieża, który może w każdej chwili sprawować ją na własny rachunek. Widać to w tekście normy, która przedstawia tytuł każdej funkcji, którą reguluje, co nie miało miejsca w normie z 2000 roku.
Znaczenie Governatorato
Ustawa Zasadnicza, jak podkreśla papież Franciszek, przywiązuje szczególną wagę do Gubernatoratu Państwa Watykańskiego, który sprawuje funkcje właściwe dla porządku państwowego.
Pozwala to odróżnić, że mamy do czynienia z systemem państwowym, a nie z normami kanonicznymi, chociaż prawo kanoniczne może służyć jako środek interpretacji praw państwa watykańskiego.
Oczywiste jest, że istnieje rząd państwa, który jest powierzony prezydentowi Governatorato, który z kolei jest przewodniczącym Komisji Papieskiej.
Organowi temu przypisano funkcję ustawodawczą, przy czym nowością jest to, że może on składać się ze świeckich członków Kościoła, co jest zgodne z ostatnimi reformami Franciszka, które mają na celu udział wszystkich wiernych, mężczyzn i kobiet, świeckich, księży i zakonników.
Do Komisji Papieskiej dodano Kolegium Radców Stanu, którzy byli konsultowani osobno, podczas gdy teraz tworzą kolegium.
Nowa ustawa zasadnicza wejdzie w życie 7 czerwca 2023 roku. Ta reforma konstytucji Państwa Watykańskiego służy jako ramy prawne dla wszystkich innych reform. reformy Papież Franciszek zrobił wiele dla Kościoła i Państwa Watykańskiego, zarówno w kwestiach finansowych, jak i w sprawach karnych oraz ochrony nieletnich i osób wymagających szczególnej troski.
