"Wychowywać w kontemplacji piękna to otwierać umysł na jego istotę".Javier ViverJeśli sztuka nie generuje komunii, będzie czymkolwiek innym, ale nie sztuką".Sztuka chrześcijańska: Medytacja Ewangelii poprzez sztukęSposoby poznania istnienia i istoty Boga są dwojakiego rodzaju. Z jednej strony, kosmologiczne: słynny PIĘĆ SPOSOBÓW z Święty Tomasz z Akwinu są z pewnością najlepszą syntezą myśli filozoficznej i chrześcijańskiej na ten temat. Dzięki nim odkrywamy prawdziwego Boga jako nieporuszającego się poruszyciela, nieprzyczynową przyczynę, konieczną istotę, najwyższą doskonałość i ostateczny cel wszystkich stworzeń.
Ostatecznie Bóg jest osiągany przez ludzki rozum jako Osobiste logo który jest źródłem stworzenia i zapewnia harmonię wszystkiego, co istnieje. "Prawdziwie boski Bóg jest Bogiem, który objawił się jako loga i działał i działa jako loga pełen miłości do nas" (Benedykt XVI, Mowa na Uniwersytecie w Ratyzbonie, 12-9-2006). Ta fundamentalna refleksja na temat Stwórcy świata pokazuje wiarygodność myśli, języka i nauki. Bóg stanowi nieskończona mądrośćporządek, umysł i serce wszechświata.
Ścieżki antropologiczne
Z drugiej strony, wielu myślicieli (np. św. Bonawentura, Kartezjusz) i mistyków (np. Święta Teresa od JezusaJana od Krzyża, święta Teresa Benedykta od Krzyża) zastanawiali się nad ścieżkami antropologicznymi dla poznania Boga, w a wewnętrzna podróż który bada intymność człowieka, jego lub jej najgłębsze tęsknoty i jego moralne sumienie. Tutaj Bóg pojawia się jako ostateczne znaczenie ludzkiej godności, życia, sprawiedliwości, wolności, miłości i historii. Ta ludzka pełnia, która znajduje swój korzeń i kulminację w Bogu, objawia się w cnotliwych osobach o wzniosłym człowieczeństwie, a zwłaszcza w świadectwie - świetlistym, pociągającym i przekonującym - życia świętych.
Związek między tymi dwoma rodzajami ścieżek można odkryć w zrozumieniu Boga jako najwyższej doskonałości i niewyczerpanego źródła najlepszych błogosławieństw: dla Tylko Bóg spełnia obietnicę życia wyrytą w wielkich pragnieniach Istota ludzka, z obfitością materialnych i duchowych darów, którymi nas obdarza. Prawdopodobnie najbardziej elokwentnym wykładowcą w tej dziedzinie wewnętrznych dociekań jest Augustyn z Hipponyktóry rozpoczyna swoją intelektualną i duchową autobiografię od wspaniałej deklaracji: "Stworzyłeś nas, Panie, dla siebie i nasze serce będzie niespokojne, dopóki nie spocznie w Tobie" (Wyznania, Księga I, Rozdział 1).
Doświadczenie piękna jako powołanie
Istota ludzka - w przeciwieństwie do zwierząt i robotów, którym brakuje racjonalnej wiedzy, samoświadomości i wolnej woli - jest zdolny do znalezienia wielu form i przejawów piękna które przemawiają do niego w jego duchowym dążeniu do spełnienia i szczęścia. Istnieją niezliczone przykłady doświadczenia piękna w naturaw sztuka oraz w życie ludzi. Rzeczywiście, cudowny krajobraz, badanie świata mineralnego, roślinnego i zwierzęcego przez nauki przyrodnicze, symfonia lub melodia muzyczna o matematycznej doskonałości, piękne dzieło geniusza sztuk figuratywnych, opowieść literacka lub prawdziwa relacja z egzystencji, która jest cenna ze względu na jej poświęcenie i hojność... fascynować i wypełnić ludzką egzystencję oczarowaniem.
Niezbędnym przejawem wielkiej mądrości jest odkrycie tego w samej jego istocie, Piękno stworzenia odnosi się do jego źródła, który jest nieskończonym pięknem Stwórcy, tajemniczym i niewyczerpanym źródłem życia i dobroci. Za, oddzielony z jego pierwotnego źródła, piękno świata i ludzkiej egzystencji staje się czymś ubogim, przestarzałym i próżnym, co ostatecznie okazuje się być szkodliwy i powoduje znużenie, ponieważ zamyka człowieka w niskich celach i udaremnia oczekiwania nieograniczonych ludzkich pragnień.
Rzeczywiście, ten, kto kieruje swoje serce na rzeczy stworzone z nieuporządkowaną uczuciowością, z dala od ich boskiego autora i ich świętych praw - które są wpisane w ludzką naturę i mogą być odkryte przez dobrze ukształtowane sumienie - niestety pozostanie rozczarowanyponieważ nieskończona tęsknota naszego niespokojne serce nie może zostać zaspokojona przez zwykłe, skończone rzeczywistości.
Z drugiej strony, ten, kto jest w stanie znaleźć w cudach stworzenia, a zwłaszcza w niezliczonych przejawach ludzkiej miłości, przebłysk lub odbicie i udział w nieskończonym pięknie Pana, a ponadto w swoim celowym działaniu, prawdziwie umieszcza swoje serce w Bogu, znajdzie w pełni spełnił obietnicę nadziei na pełnię życia, zawartej jako egzystencjalne wezwanie w każdym przebłysku piękna i w każdym ludzkim pragnieniu.
Eros jako obietnica
Ważnym obszarem tego doświadczenia piękna jest doświadczenie zakochania między mężczyzną a kobietą (pociąg miłosny lub eros); gdzie redukcyjne i błędne interpretacje, takie jak purytański rygorysta, utylitarny hedonista lub romantyczny emotywista, z konieczności prowadzą do destrukcyjnej porażki jednostek i społeczeństw.
Z drugiej strony, właściwe zrozumienie miłość małżeńska -który odpowiada "zasadniczo ludzkiemu doświadczeniu", oświeconemu przez objawienie Boskiego Słowa, jak nauczają teologia ciała Jan Paweł II - pozwala nam odkryć ją jako powołanie do tworzenia wiernej i owocnej komunii: domu jako miejsca przyjęcia i daru z siebie, kolebki, szkoły i sanktuarium życia, a to poprzez zaangażowanie całkowitego daru z siebie w przymierze małżeńskie. W ten sposób Boży plan wpisany w ciało i w pragnienie serca człowieka, stworzonego mężczyzną i kobietą na obraz Boga, osiąga swoje prawdziwe znaczenie w przymierzu małżeńskim. wymiar transcendencjiKościół, ponieważ jest zorientowany na odzwierciedlanie i poszerzanie piękna wiecznej miłości, aby wejść w rodzinną komunię Osób Boskich.
Bałwochwalstwo i odkupienie serca
Istnieje poważne niebezpieczeństwo bycia wciągniętym, oszukiwać i uwięziony przez przynętę rzeczy, które uwodzą z wielką intensywnością, wzmocnioną przez zagmatwaną i kłamliwą propagandę ideologii, aż staną się fałszywymi idolami, które okazują się pasożytami, które kradną i zniewalają nieskończone tęsknoty serca. To głębokie doświadczenie frustracja -i wynikające z tego przezwyciężanie Doświadczenie tego z pomocą łaski Ducha Świętego - jest słusznie wyrażone przez samego świętego Augustyna jako decydujące doświadczenie: "Późno cię pokochałem, o piękności tak starożytna i tak nowa, późno cię pokochałem! Byłaś we mnie, a ja byłem na zewnątrz, więc na zewnątrz cię szukałem; i tak zdeformowany, jak byłem, rzuciłem się na te rzeczy, które stworzyłeś. Byłeś ze mną, ale ja nie byłem z Tobą. Byłem trzymany z dala od Ciebie przez te rzeczy, które, gdyby nie były w Tobie, nie istniałyby. Wołałeś do mnie i wołałeś, i złamałeś moją głuchotę; świeciłeś i świeciłeś, i uleczyłeś moją ślepotę; wydychałeś swoje perfumy, a ja je wdychałem, a teraz tęsknię za Tobą; skosztowałem Ciebie, a teraz łaknę i pragnę Ciebie; dotknąłeś mnie, a ja tęsknię za pokojem, który pochodzi od Ciebie". (Wyznania, Księga X, rozdział 27).
Towarzyszenie na ścieżce do wiecznego piękna
Z tych wszystkich powodów istnieje potrzeba nauczycielei społeczności edukacyjnych, aby poprowadzić ludzi w tym niezbędnym ścieżka wewnętrzna przemiany ku ostatecznej przyczynie i niewyczerpanemu źródłu piękna ludzkiego życia i prawdziwej miłości. Potrzebni są również eksperci od modlitwy, ponieważ, jak powiedział Jan Paweł II: "Musimy być ekspertami od modlitwy, "Pięknej miłości uczymy się przede wszystkim przez modlitwę" (List do rodzin, n. 20).
W tej drodze ku pełni, o której Bóg marzył dla swoich dzieci, Kościół, ekspert w dziedzinie człowieczeństwa, ma pilną misję towarzyszenia, pouczania, uzdrawiania i przywracania nadziei, podążając za światłem piękna, które jaśnieje w Jezusie Chrystusie. Albowiem "Syn Boży, stając się człowiekiem, wprowadził w historię ludzkości całą ludzkość". ewangeliczne bogactwo prawdy i dobrocia wraz z nim stwierdził również nowy wymiar piękna" (Jan Paweł II, List do artystów, n. 5).
Krótko mówiąc, Pan pozostawił ślady i przebłyski swojego nieskończonego piękna w stworzeniach i w ludzkim sercu, jako wyraźne znaki lub wskazówki dla swoich dzieci, abyśmy mogli znaleźć ścieżki do tajemnicyjego serca, Jedyny, który zbawia, ponieważ spełnia nasze wielkie pragnienia wiecznego piękna.
