123. zgromadzenie plenarne hiszpańskich biskupów opublikowało list skierowany do całego ludu Bożego w sprawie nadużyć seksualnych w Kościele.
Pod tytułem "Wysłani, aby przyjąć, uzdrowić i odbudować" biskupi ponawiają prośbę o przebaczenie ofiarom i zobowiązują się "do zachowania przejrzystości w tym procesie i do odpowiedzialności przed ofiarami, Kościołem i Bogiem" oraz odnoszą się do realizacji planu działania. integralna naprawa.
Pełny tekst listu "Wysłany, aby powitać, uzdrowić i odbudować".
Wy jesteście światłością świata (Mt 5,14). Ludowi Bożemu i społeczeństwu hiszpańskiemu, w obliczu dramatu nadużyć, biskupi Zgromadzenia Plenarnego, świadomi, że zostali posłani, aby przyjąć i uzdrowić ofiary tej plagi społecznej, pokornie proponujemy następujące rozważania.
1. żal, wstyd i prośba o przebaczenie.
Nadużycia wobec nieletnich napełniły nas smutkiem. Podobnie jak przy innych okazjach, chcemy jednoznacznie wyrazić ból, wstyd i smutek, jakie wywołuje w nas ta rzeczywistość, która zdradza przesłanie Ewangelii. W żadnym wypadku nie zamierzamy szukać wymówek lub usprawiedliwień, aby uniknąć odpowiedzialności, która może spoczywać na nas jako Kościele.
Jednocześnie ponawiamy naszą serdeczną prośbę o przebaczenie wszystkim, którzy ucierpieli z powodu tych okropnych działań, zwłaszcza ofiarom i ich rodzinom. Prosimy również o przebaczenie Boga, któremu jako chrześcijanie nie byliśmy wierni. Cierpienie było spowodowane nie tylko nadużyciami, ale także sposobem, w jaki czasami sobie z nimi radzono. Nie ma wystarczających słów, aby wyrazić, jak bardzo jest nam przykro z powodu bólu ofiar, a także z powodu zdrady popełnionej przez niektórych członków naszych społeczności. Czyny te, które są nie tylko grzechami, ale także przestępstwami, są nie do pogodzenia z podstawowymi wartościami naszej wiary w Chrystusa, ponieważ są sprzeczne z miłością, współczuciem i szacunkiem, których On nas uczy i daje nam siłę do życia. Są także wezwaniem do głębokiego nawrócenia osobistego i wspólnotowego.
Przede wszystkim zobowiązujemy się do przejrzystości w tym procesie i do odpowiedzialności przed ofiarami, Kościołem i Bogiem. Nasi bracia, kapłani, zakonnicy i świeccy, zdradzając zaufanie, które otrzymali i powierzoną im misję, nadużywali tych osób, nieletnich lub bezbronnych, które zostały im powierzone w celu ich ochrony, edukacji lub opieki.
2. Działanie Kościoła: opieka nad ofiarami.
Wielu z nas spotkało ofiary tych nadużyć. Znamy ich twarze, historie i imiona. Chcemy wcielić się w ich ból. Prosiliśmy o ich przebaczenie, robimy to teraz i zawsze będziemy to robić. Proszenie o przebaczenie oznacza uznanie naszych ograniczeń, naszego ubóstwa, naszej słabości, naszego braku odwagi. Wiemy, że wyrządzone szkody i ból są nieusuwalne, ale prośba o przebaczenie i przebaczenie jest pierwszym krokiem do uleczenia ran.
Przede wszystkim możemy zapewnić, że kontynuujemy rozpoczęte w 2001 roku zobowiązanie do podjęcia konkretnych i skutecznych działań w celu zapobiegania przyszłym nadużyciom w naszym Kościele. Nieustannie i już od pewnego czasu dokonujemy przeglądu wszystkich naszych protokołów bezpieczeństwa i szkoleń, a także ściśle współpracujemy z władzami cywilnymi, aby zapewnić, że osoby odpowiedzialne za te przestępstwa zostaną postawione przed wymiarem sprawiedliwości.
- Odbiór i zadośćuczynienie. - W odniesieniu do ofiar, w celu ich przyjęcia i towarzyszenia im, we wszystkich diecezjach i instytucjach religijnych utworzono biura ochrony dzieci i przeprowadzono badania w celu zrozumienia skali problemu. Zachęcamy każdego, kto padł ofiarą nadużyć, do zwrócenia się do tych biur w celu rozpoczęcia procesu zadośćuczynienia i uzdrowienia. Jesteśmy gotowi wysłuchać, wesprzeć, zadośćuczynić i zaoferować pomoc potrzebną do uzdrowienia. Każdy urząd ds. ochrony dzieci jest otwarty na wysłuchanie i przyjęcie tego bólu.
- Zapobieganie i szkolenie. - Dzięki zachęcie papieża Franciszka podjęto niezbędne kroki w trzech kierunkach. W tej Konferencji Episkopatu, służba doradcza dla urzędów diecezjalnych, obecnie w pełni operacyjna, odbyła liczne spotkania szkoleniowe w celu ustanowienia wspólnej pracy, aby umożliwić skuteczne towarzyszenie ofiarom. W odniesieniu do reszty Ludu Bożego, Konferencja Episkopatu, diecezje i zgromadzenia przygotowały i ogłosiły protokoły zapobiegania i wykrywania nadużyć oraz rozpoczęły procesy szkoleniowe dla wszystkich osób w Kościele, które pracują z nieletnimi, aby mogły pomóc w zapobieganiu tej pladze społecznej. W sferze prawnej, zarówno motu proprio Vos estis lux mundi jako Vademecum dotyczące kwestii proceduralnych związanych z wykorzystywaniem seksualnym, promulgowane przez Stolicę Apostolską, towarzyszyły w Hiszpanii przez Instrukcje dotyczące wykorzystywania seksualnegozatwierdzony przez Konferencję Episkopatu w kwietniu ubiegłego roku.
- Sprawozdawczość i działania. - Szybka ocena nadużyć, która jest niezbędna do szybkiego działania, musi natychmiast prowadzić do denuncjacji w sferze kanonicznej, cywilnej i karnej. Inicjuje to działania sądowe, które są niezbędne na drodze do zadośćuczynienia.
Należy zauważyć, że w kontekście prawnym ustalenie, czy dany czyn stanowi przestępstwo znęcania się i kto jest odpowiedzialny za taki czyn przestępczy, jest kwestią organu sądowego, a także środków prawnych, które mogą zostać podjęte w konsekwencji.
Niemniej jednak sumienie, które "jest najskrytszym wnętrzem i przybytkiem człowieka, w którym przebywa on sam z Bogiem" (GS 16), wzywa nas do rozpoznania tych wewnętrznie złych czynów, które naruszają prawo Boże, nawet jeśli nie mogą być docenione przez ludzką sprawiedliwość, i prowadzi nas do pilnej potrzeby zadośćuczynienia za nie.
3. Jest to problem Kościoła i społeczeństwa.
Jesteśmy również świadomi wpływu, jaki te działania mają na postrzeganie Kościoła przez opinię publiczną. Biskupi Hiszpanii uważają, że przypadki nadużyć są bardzo poważnymi sprawami, które muszą być rozpatrywane w ramach prawnych. Niestety, dotykają one wszystkich grup społecznych. Zdecydowana większość sprawców to członkowie rodziny lub osoby bliskie ofierze.
Jednak w tak dalekosiężnej kwestii skupienie się wyłącznie na Kościele oznacza rozproszenie problemu. Zalecenia i środki, które należy podjąć, powinny być skierowane nie tylko do nas, ale do całego społeczeństwa.
Wierzymy, że sposobem na wyleczenie tej plagi w Kościele i społeczeństwie jest nasza wspólna praca nad budowaniem sprawiedliwych, bezpiecznych i współczujących środowisk, w których każda osoba jest kochana, ceniona i szanowana.
Teraz, zgromadzeni na zgromadzeniu plenarnym, my, biskupi, szczególnie cenimy sobie świadectwo zebrane od ofiar, które pozwala nam umieścić je w centrum.
W tym roku różne organizacje i media opublikowały cztery raporty na temat wykorzystywania seksualnego nieletnich i osób bezbronnych w Kościele. Konferencja Episkopatu Hiszpanii, opierając się na pracy wykonanej przez Biura Ochrony Małoletnich, opracowała własny raport "Aby rzucić światło", zawierający 728 świadectw zebranych od lat 40. do dnia dzisiejszego. Nalegamy jednak, że ważni są ludzie, a nie liczby.
4. Nie tylko słowa: kompleksowy plan naprawczy.
Jesteśmy świadomi, że słowa nie wystarczą. Nasze działania są kontynuowane. Na tym samym Zgromadzeniu Plenarnym pracowaliśmy nad pierwszym projektem planu kompleksowego zadośćuczynienia ofiarom nadużyć, który obejmuje trzy linie działania, które już rozwijamy i które będziemy promować ze wszystkich sił:
- zwracanie uwagi na ofiary za pośrednictwem wszystkich kanałów prawnych i kościelnych,
- pełne naprawienie, w miarę możliwości, wyrządzonych szkód
- i szkolenia w celu zapobiegania takim nadużyciom w przyszłości.
Podjęliśmy decyzję o kontynuowaniu prac nad tym planem, zatwierdzeniu jego trasy po niezbędnych zmianach i ratyfikowaniu go na następnym Zgromadzeniu Plenarnym.
5. Cenna służba ludu Bożego.
Świeccy, misjonarze, osoby konsekrowane, diakoni, kapłani i biskupi, ponad naszymi ograniczeniami i słabościami, każdego dnia dajemy siebie, pomagając, towarzysząc, pocieszając i wypełniając bardzo trudną misję, która nie zawsze jest uznawana w naszych czasach.
Nie jest słuszne przypisywanie wszystkim zła wyrządzonego przez niektórych. Jesteśmy świadomi, że ta droga zadośćuczynienia jest niezbędna, a jednocześnie wierzymy, że może ona również pomóc w uleczeniu rany zadanej Ludowi Bożemu. Musimy także pamiętać o wszystkich tych, którzy czynią nas dumnymi z naszej wiary: kapłanach, którzy niosą Jezusa do każdego serca; osobach konsekrowanych, które poświęcają się edukacji i pomocy; kobietach konsekrowanych, które całym swoim życiem troszczą się o najuboższych i najbardziej potrzebujących; misjonarzach we wszystkich krajach świata, którzy czynią Ewangelię widzialną; świeckich, którzy poświęcają się jako katecheci lub wolontariusze; zakonnikach i zakonnicach, którzy wspierają nas swoją modlitwą oraz wszystkich tych, którzy żyją swoim chrześcijańskim życiem pośród zwykłych trosk.
6. Pełen nadziei.
Nasze zaangażowanie w zwalczanie nadużyć seksualnych jest również służbą na rzecz społeczeństwa, w którym żyjemy. Z pokorą oferujemy nasze smutne i bolesne doświadczenie, aby pomóc każdej innej instytucji w walce z tą plagą.
Chcemy patrzeć w przyszłość z nadzieją. Po raz kolejny powtarzamy, że nasza walka z wszelkiego rodzaju nadużyciami musi trwać nieprzerwanie. Jednocześnie chcemy okazać naszą głęboką wdzięczność i uznanie kapłanom i osobom konsekrowanym naszego Kościoła, zachęcając ich do życia z entuzjazmem i nadzieją skarbem powierzonej im posługi (por. 2 Kor 4, 7). Korzystamy z tej okazji, aby zaapelować do wiernych katolików o towarzyszenie im, zachęcanie i wspieranie ich w codziennym poświęceniu.
Wraz z Ludem Bożym zwracamy się do Chrystusa, fundamentu wszelkiej nadziei, który obiecał nam, że będzie z nami aż do skończenia świata (por. Mt 28, 20). Niech On, dobry pasterz, pomoże nam wyjść z mrocznych ciemności i kroczyć drogą uzdrowienia, pojednania i odnowy, w towarzystwie matczynej miłości Maryi.
Prosimy o modlitwę za ofiary i ich rodziny, a także za wszystkich członków naszego Kościoła.
