Onésimo Díaz jest zastępcą dyrektora ds. Centrum Studiów Josemaría Escrivá i profesor na Uniwersytecie Nawarry. Właśnie opublikował nową książkę zatytułowaną Florentino Pérez-Embid. Biografia (1918-1974).
Szczegółowo analizuje w niej swoją karierę i wkład na polu akademickim, kulturalnym i politycznym XX-wiecznej Hiszpanii. Ta nowa biografia, opublikowana przez Rialp, rozbudza ciekawość czytelnika na temat wielowymiarowej postaci, która łączy w sobie pasję do książek, kultury, sztuki, nauczania i polityki.
W swojej książce definiujesz Florentino Péreza-Embida jako postać wielowymiarową, odgrywającą role intelektualne, polityczne i kierownicze. Czy uważasz, że te różne aspekty jego życia są w jakiś sposób splecione w całej jego karierze?
-Florentino Pérez-Embid jest postacią trudną do sklasyfikowania i zdefiniowania, ponieważ dokonał tak wielu rzeczy w ciągu tak niewielu lat swojego życia, jest nieco oszałamiającym człowiekiem.
Jako młody człowiek aspirował do zostania profesorem uniwersyteckim i przygotował się do tego, zdobywając katedrę w Sewilli, a później w Madrycie. Jednak pomimo jego zaangażowania w nauczanie i badania, odkrył, że polityka jest dla niego jeszcze bardziej atrakcyjna niż życie akademickie, chociaż nigdy nie przestał być nauczycielem i badaczem.
Przez całe życie nauczał, brał udział w konferencjach i publikował książki i artykuły w swojej specjalności, którą była historia Ameryki. Znaczną część swojej kariery poświęcił również zarządzaniu kulturą.
Jakie wpływy intelektualne wywarły na ciebie kształtujące lata akademickie?
-Wpływy intelektualne w tych latach miały fundamentalne znaczenie dla kształtowania jego myślenia i orientacji akademickiej. Przede wszystkim Pérez-Embid był pod głębokim wpływem wybitnych hiszpańskich historyków i myślicieli, takich jak Menéndez Pelayo i Ramiro de Maeztu, z których ten ostatni zaproponował koncepcję hispanidad. Pérez-Embid przyjął tę ideę, argumentując, że Hiszpania powinna utrzymywać bliskie stosunki z Ameryką Łacińską, ponieważ czynniki takie jak język, religia i zwyczaje łączą Hiszpanów z mieszkańcami Ameryki Łacińskiej.
W latach sześćdziesiątych Pérez-Embid odbył dwie podróże na kontynent amerykański, co pogłębiło jego zrozumienie jedności kultury hiszpańskiej z wieloma krajami amerykańskimi. Podróże te miały podwójny cel: częściowo jako profesor historii, w celu wygłaszania wykładów i promowania wymiany akademickiej; a częściowo jako dyrektor Editorial Rialp, w celu promowania książek w krajach takich jak Meksyk i Argentyna, gdzie wydawnictwo miało umowy.
Poza wpływami Menéndeza Pelayo i Ramiro de Maeztu, w trakcie swojej intelektualnej i akademickiej kariery Florentino Pérez-Embid ukształtował własne myślenie i podejście historiograficzne, stając się amerykanistycznym historykiem o pewnym prestiżu.
Wśród jego najbardziej znaczących osiągnięć jest biografia Krzysztofa Kolumbaktóra stała się klasykiem historiografii i jest publikowana do dziś. Ponadto jego publikacje książek i artykułów na temat historii Ameryki były cennym wkładem, który wzbogacił późniejsze badania innych historyków.
W jaki sposób Florentino Pérez-Embid dołączył do Opus Dei?
-Odkrywa Opus Dei Mniej więcej w tym czasie do Sewilli przybył profesor, również amerykanista, Vicente Rodríguez Casado. Był on jednym z pierwszych członków Opus Dei.
Przyjaźń między Pérez-Embidem i Rodríguezem Casado rozkwitła w roku akademickim 1942-1943, kiedy Florentino był młodym profesorem, który nie obronił jeszcze pracy doktorskiej. Następnego lata Rodríguez Casado zorganizował kurs dla hiszpańskich i portugalskich studentów w La Rábida, w południowej andaluzyjskiej prowincji Huelva. Kursy te koncentrowały się na pogłębianiu studiów hiszpańsko-amerykańskich, a podczas tego wydarzenia Pérez-Embid miał okazję zaangażować się w rozmowy z Rodríguezem Casado. Podczas tych rozmów Rodríguez Casado rozmawiał z nim o Opus Dei i książce "Droga", napisanej przez Josemaríę Escrivę.
To spotkanie z ideami Opus Dei było znaczącym odkryciem w życiu Péreza-Embida i odżywiło jego życie wewnętrzne. Do tego stopnia, że tego samego lata napisał list do założyciela, w którym wyraził swoje zainteresowanie duchem Opus Dei, zachęcającym do dostrzegania piękna w codzienności, i poprosił o przyjęcie w poczet numerariuszy.
Później, w 1945 roku, Pérez-Embid przeniósł się do Madrytu i zamieszkał w Colegio Mayor przy ulicy Diego de León. Przez następne dwa lata mieszkał ze świętym Josemaríą, który później przeniósł się do Rzymu. W Madrycie Florentino Pérez-Embid spędził trochę czasu na formacji, biorąc udział w zajęciach i działaniach właściwych dla Opus Dei. Jednocześnie kontynuował studia doktoranckie i przygotowywał się do egzaminu konkursowego na profesora uniwersyteckiego. W tym czasie rozpoczął również pracę nad czasopismem Arbor.
Jaki był twój udział w tym ruchu? Arbor?
-Florentino Pérez-Embid odegrał znaczącą rolę w magazynie Arborktóry do dziś jest wydawany przez Consejo Superior de Investigaciones Científicas (CSIC) i cieszy się prestiżem zarówno w Hiszpanii, jak i na arenie międzynarodowej. Jego zaangażowanie rozpoczęło się w 1944 r., kiedy był jeszcze bardzo młody, publikując recenzje książek.
W latach 1947-1953 Pérez-Embid pełnił funkcję sekretarza magazynu pod kierownictwem swojego przyjaciela Rafael Calvo Serer. W tym okresie byli w stanie rozszerzyć wpływy Arbor nie tylko w Hiszpanii, ale także w kilku krajach europejskich i amerykańskich, co czyni go wiodącą publikacją w dziedzinie nauk humanistycznych, zwłaszcza w dziedzinie historii.
Godnym uwagi aspektem ich uczestnictwa w Arbor było wykorzystanie magazynu jako platformy monarchistycznej. Zaprosili intelektualistów, filozofów, historyków i socjologów do pisania o monarchii w różnych kontekstach historycznych i krajach, opowiadając się za monarchią, a tym samym pokazując swoje poparcie dla pretendenta do tronu, Juana de Borbón. Ta działalność polityczna wzbudziła jednak podejrzenia zarówno CSIC, jak i samego reżimu Franco. W rezultacie w 1953 r. Franco podjął decyzję o zwolnieniu Péreza-Embida i Rafaela Calvo Serera ze stanowisk w CSIC. Arboroznaczający koniec jego bezpośredniego wpływu na magazyn.
Florentino Pérez-Embid. Biografia
Dlaczego Pérez Embid zaangażował się w sprawy polityczne swoich czasów?
-Na początku, kiedy wszedł do polityki, jako dyrektor generalny ds. informacji, jego praca była związana z promocją kultury w Hiszpanii, prowadził wykłady w Madrycie i innych miastach. Te zadania jako profesora bardzo go interesowały.
Jego zaangażowanie w kulturę i promocję kultury znalazło odzwierciedlenie w jego stanowisku dyrektora generalnego Sztuk Pięknych, gdzie mógł skupić się na dziedzinie sztuki, która była jedną z jego pasji od czasów studenckich. Z tego stanowiska Pérez-Embid podjął kroki, aby Guernica Picassa wróciła do Hiszpanii.
Polityka stała się ważnym aspektem życia Péreza-Embida. Był pierwszą osobą z Opus Dei, która weszła do polityki i zrobił to w przekonaniu, że jest to sposób na służenie swojemu krajowi i przyczynianie się do wspólnego dobra. Stawiając pierwsze kroki w polityce, zdał sobie sprawę, że ma naturalne powinowactwo z tą dziedziną i rozwinął silne zainteresowanie. Jego ambicja zostania ministrem odzwierciedlała jego pragnienie wywarcia znaczącego wpływu na kierunek rozwoju jego kraju. Chociaż nie udało mu się zostać ministrem, na krótko przed śmiercią zaproponowano mu stanowisko ministra informacji i turystyki, ale odrzucił je z powodu pogarszającego się stanu zdrowia. Zmarł miesiąc po tej propozycji.
Jakie było największe wyzwanie, które napotkałeś podczas badania i pisania biografii Florentino Péreza-Embida?
-Jednym z największych wyzwań, jakie napotkałem podczas badania i pisania biografii Florentino Péreza-Embida, była ogromna ilość dokumentów i materiałów osobistych, które po sobie pozostawił. Jego osobiste archiwum składa się z ponad 160 pudeł pełnych papierów, listów, pocztówek, dokumentów i fotografii. Na szczęście Pérez-Embid był skrupulatny i nie wyrzucił żadnego papieru ani pamiątki w ciągu swojego życia. To naprawdę wielka zaleta przy pisaniu biografii.
Kiedy zanurzyłem się w tym obszernym archiwum, zdałem sobie sprawę, że muszę uzupełnić informacje o osobiste relacje i wspomnienia rodziny, przyjaciół, współpracowników i uczniów Péreza-Embida. Dzięki wywiadom i rozmowom udało mi się zebrać szczegóły i anegdoty, których nie było w osobistym archiwum. Te dodatkowe świadectwa rzuciły nowe światło na życie i osobowość Péreza-Embida, zapewniając pełniejszą i bogatszą perspektywę dla moich badań.
Zadanie zebrania tych historii i anegdot od tych, którzy żyli z tak historyczną i charyzmatyczną postacią jak Pérez-Embid, stało się satysfakcjonującym procesem. Każdy wywiad i każde wspólne wspomnienie przyczyniło się do zbudowania bardziej autentycznego i realistycznego obrazu tej niezwykłej postaci.
