María Hilda, świadek świętych Oscara Romero i Rutilio Grande: "Nie możemy milczeć o tym, co widzieliśmy".Aby wydarzenie męczeństwa miało miejsce, konieczna jest wystarczająca, trafna i kwalifikowana przyczyna, zarówno w męczenniku, jak i w prześladowcy. A tą wystarczającą, trafną i kwalifikowaną przyczyną autentycznego wydarzenia męczeństwa jest tylko wiara, rozpatrywana w podwójnym aspekcie: w prześladowcy, ponieważ jej nienawidzi, i w męczenniku, ponieważ ją kocha. W rzeczywistości prześladowca, który zabija z nienawiści do wiary, jest zrozumiały tylko w świetle miłości do tej samej wiary, która ożywia męczennika.
Przyczyna męczeństwa
Kiedy mówimy tutaj o wierze jako przyczynie męczeństwa, mamy na myśli nie tylko teologalną cnotę wiary, ale także każdą nadprzyrodzoną, teologalną (wiarę, nadzieję i miłość) oraz kardynalną cnotę (roztropność, sprawiedliwość, męstwo, wstrzemięźliwość) i ich podgatunki, które odnoszą się do Chrystusa. Dlatego nie tylko wyznanie wiary, ale także każdej innej wpojonej cnoty jest wystarczającym powodem do męczeństwa. Dlatego Benedykt XIV syntetyzuje całą treść wiary jako przyczyny wydarzenia męczeństwa w formule, stwierdzając, że przyczyną męczeństwa jest "fides credendorum vel agendorum", o ile wśród prawd wiary "aliae sunt theoricae, aliae practicae".
Świadek wiary
Wszystko to prowadzi nas do refleksji, którą wyraził monsignore Fernando Sáenz Lacalle, arcybiskup San Salvador w 2000 roku, w homilii wygłoszonej w dwudziestą rocznicę męczeńskiej śmierci Óscar RomeroBóg wszechmocny i nieskończona Dobroć wie, jak wyprowadzić dobro nawet z najbardziej nikczemnych czynów ludzkich. Straszliwa zbrodnia, która odebrała życie naszemu umiłowanemu poprzednikowi, przyniosła mu nieocenione szczęście: umrzeć jako 'świadek wiary u stóp ołtarza'".
W ten sposób życie Monsignora Romero przekształca się we Mszę Świętą, która w godzinie ofiarowania łączy się z Ofiarą Chrystusa... Ofiarował swoje życie Bogu: lata dzieciństwa w Ciudad Barrios, lata seminarium w San Miguel lub lata studiów w Rzymie. Święcenia kapłańskie przyjął w Rzymie 4 kwietnia 1942 roku. Jego pełen wydarzeń powrót do ojczyzny, opuszczenie Rzymu 15 sierpnia 1943 r. i przybycie do San Miguel 24 grudnia tego samego roku, spędzenie czasu ze swoim towarzyszem, młodym księdzem Rafaelem Valladaresem, w obozach koncentracyjnych na Kubie, a następnie kolejny okres w szpitalu w tym samym mieście.
Proboszcz parafii Anamorós, a następnie Santo Domingo w mieście San Miguel, z wieloma obowiązkami, którym stawiał czoła z zaangażowaniem i poświęceniem. Następnie, w 1967 r., w San Salvador: sekretarz Konferencji Episkopatu Salwadoru, a następnie biskup pomocniczy Monsignor Luis Chávez y González. W 1974 r. został mianowany biskupem Santiago de María, a 22 lutego 1977 r. objął stolicę arcybiskupią San Salvador, wyniesiony na nią 7 dnia tego samego miesiąca. Pozostał tam aż do spotkania z Ojcem Świętym 24 marca 1980 roku.
Te krótkie szczegóły biograficzne pomogą nam w naszym dążeniu do ofiarowania Trójcy Świętej ziemskiej egzystencji Monsignora Romero wraz z życiem Jezusa Chrystusa. Nie oferujemy kilku szczegółów, oferujemy intensywne życie, bogate w niuanse; oferujemy postać duszpasterza, w którym odkrywamy ogromną głębię jego życia, jego wnętrza, jego ducha zjednoczenia z Bogiem, korzenia, źródła i szczytu całej jego egzystencji, nie tylko z jego życia arcybiskupiego, ale także z jego życia jako studenta i młodego kapłana. Życie, które rozkwitło, aż stał się "świadkiem wiary u stóp ołtarza", ponieważ jego korzenie były dobrze zakorzenione w Bogu, w Nim znalazł siłę swojej witalności, przez Niego, z Nim i w Nim przeżył także swoje arcybiskupie życie pośród prześladowań świata i pocieszeń Boga. "Monsignor Romero, człowiek pokorny i nieśmiały, ale opętany przez Boga, zdołał zrobić to, co zawsze chciał zrobić: wielkie rzeczy, ale na ścieżkach, które wyznaczył mu Pan, ścieżkach, które odkrył w swoim intensywnym i intymnym zjednoczeniu z Chrystusem, wzorem i źródłem wszelkiej świętości".
Posłuszny woli Bożej
Ci z nas, którzy znali monsignora Romero od pierwszych lat jego kapłaństwa, są świadkami, że utrzymywał on swoją posługę przy życiu, dając absolutny prymat odżywionemu życiu duchowemu, którego nigdy nie zaniedbywał z powodu różnych zajęć, zawsze zachowując szczególną i głęboką harmonię z Chrystusem, Dobrym Pasterzem, W ten sposób pragnął upodobnić się do Chrystusa, Głowy i Pasterza, uczestnicząc we własnej "miłości pasterskiej", oddając się Bogu i Kościołowi, dzieląc się darem Chrystusa i na Jego podobieństwo, aż do oddania życia za trzodę.
Monsignor Romero był księdzem, który nosił w sobie święte życie z seminarium. I chociaż w jego życiu były grzechy wynikające z ludzkiej natury, wszystkie zostały oczyszczone przez przelanie jego krwi w akcie męczeństwa.
Nie chcę przedstawiać "lekkiego" wizerunku abpa Romero, ale raczej, po trzydziestu latach pracy jako diecezjalny postulator jego sprawy kanonizacyjnej, pragnę podzielić się moim punktem widzenia, moim uznaniem dla biskupa dobrego pasterza, który zawsze był posłuszny woli Bożej z delikatną uległością wobec Jego natchnień; który żył zgodnie z Bożym sercem, nie tylko przez trzy lata swojego arcybiskupstwa, ale przez całe życie.
Bóg dał nam w nim prawdziwego proroka, obrońcę praw człowieka ubogich i dobrego pasterza, który oddał za nich swoje życie; i nauczył nas, że można żyć naszą chrześcijańską wiarą zgodnie z sercem Boga. Papież Franciszek potwierdził to w liście apostolskim o beatyfikacji, kiedy 23 maja 2015 r., za pośrednictwem kardynała Amato, powiedział: "Óscar Arnulfo Romero y Galdámez, biskup i męczennik, pasterz według serca Chrystusa, ewangelizator i ojciec ubogich, heroiczny świadek Królestwa Bożego, królestwa sprawiedliwości, braterstwa i pokoju".
Postulator diecezjalny w sprawie kanonizacji Ojca Świętego Óscara Romero
