Papieska Gwardia Szwajcarska. Historia, handel i ciekawostkiŻandarmeria. Nieznany watykański korpus bezpieczeństwaW ciągu wieków byli świadkami wojen, najazdów, grabieży, wygnania i tysiąca innych perypetii, ale zawsze w służbie Papieża: są to "Sediari", świecka instytucja, która wywodzi się od papieskich palafarian i która dzisiaj jest częścią tego, co nazywa się "Rodziną Papieską".
Od "Palafrenieri Pontifici" do "Sediari".
Palafrenieri Pontifici" pochodzą z X wieku. Jana na Lateranie (dzisiejsza Katedra Rzymska), kiedy wyjeżdżał na publiczne uroczystości lub po prostu kiedy przemieszczał się z jednego miejsca do drugiego. Ich nazwa "Palafreneros" pochodzi od tego, że towarzyszyli Jego Świątobliwości, biorąc lejce i uzdy konia, na którym jechał papież.
Dokumenty historyczne wskazują, że Arcybractwo Papieskie Palafrenieri spotykało się w kaplicy w Bazylice św. W 1565 r. papież Pius IV zezwolił na budowę kościoła dla nich: Sant'Anna dei Palafrenieri, dziś dostępnego dla publiczności w murach Państwa Watykańskiego. Kościół o eliptycznym planie został zlecony architektowi Giacomo Barozzi, znanemu jako "il Vignola".
W 1507 r. papież Juliusz II ustanowił "Szlachetne Kolegium Papieskie Palafreri", potwierdzone 15 kwietnia 1517 r. przez papieża Leona X, w skład którego wchodzili już papiescy sedziowie, z którymi również dzielili odznakę.
W rzeczywistości Sediarii - kolejne ciało złożone z gentilhombres - stało się coraz bardziej związane z Palafreneri, gdy tylko Papież zaczął używać krzesła gestatorskiego, które było niesione na ramionach kilku mężczyzn. Do tego stopnia, że w 1565 roku obie instytucje były oficjalnie odpowiedzialne za przewożenie Papieża.
Po Paktach Laterańskich z 1929 r., tzw. Konkordacie między Kościołem a Państwem Włoskim, i wobec nieużywania koni, Palafreri zebrali się definitywnie w Sediari, a siedziba ich Arcybractwa opuściła mury Watykanu i przeniosła się do kościoła "Santa Caterina della Rotta", o rzut kamieniem od Palazzo Farnese.
Nie trzeba sięgać zbyt daleko w przeszłość, aby przypomnieć sobie, że kiedyś seditarzyści nosili krzesło gestorialne, które przewoziło Ojca Świętego na audiencje lub wydarzenia. Zwyczaj, który zakończył się w 1978 roku, kiedy to św. Jan Paweł II nie chciał go używać, nawet podczas uroczystości inauguracyjnych, i od tego czasu popadł w niebyt.
Gazety dzisiaj
Augusto Pellegrini, Gentleman Jego Świątobliwości i były dziekan Sali Przedsionka Papieskiego, wyjaśnia Omnesowi, że "Sediarios ma dziekana, ale nie nazywa się go 'dziekanem Sediarios', lecz dziekanem Sali Przedsionka Papieskiego.
Dziś "sediarios de numero" to cztery osoby, które pomagają dziekanowi Antyszambru Papieskiego - obecnie Roberto Stefanori - w przyjmowaniu tych, którzy odwiedzają Ojca Świętego w tygodniu podczas spotkań, które zwykle odbywają się w Bibliotece Pałacu Apostolskiego.
Pellegrini dodaje: "Oprócz nich są jeszcze 'sediarios de sobrenúmero', którzy są wzywani przez dziekana, gdy konieczny jest ich większy udział". (Na przykład podczas środowych przesłuchań).
Bez koni i siodeł, sediarios kontynuują dziś swoją pracę zgodnie z duchem czasu. Pod przewodnictwem Prefekta Domu Papieskiego, cieszą się zaufaniem Papieża, są aktywni w Watykanie, pomagając Ojcu Świętemu podczas audiencji, i są wymienieni w Annuario Pontificio jako świecka część rodziny papieskiej.
