60. rocznica Soboru Watykańskiego IITeologia Soboru Watykańskiego IIPaweł VI, Od Soboru Watykańskiego II do dialogu ze światemW ostatnich latach pojawiły się głosy wzywające do odłożenia na półkę Soboru Watykańskiego II i zwołania Soboru Watykańskiego III w celu ponownego rozważenia sytuacji Kościoła w pierwszej ćwierci XXI wieku oraz przemyślenia strategii i komunikacji na rozpoczęte właśnie tysiąclecie.
Niewątpliwie wszystkie sformułowania wiary i wszystkie wezwania do ewangelizacji w ciągu kilku lat muszą zostać przeformułowane, ponieważ ludzkie wyrażenia rozpadają się, są opróżnione z treści, stają się rutynowe i nie wyrażają już z żywością odwiecznej treści Objawienia. W każdym razie, jak przypomina nam List do Hebrajczyków: "Żywe jest słowo Boże i skuteczne, jak miecz obosieczny, przenikające aż do głębi duszy" (Hbr 4, 12).
W rzeczywistości potrzebne jest ciągłe wzywanie Ducha Świętego, aby na podstawie sformułowań wiary zatwierdzonych przez magisterium Kościoła mógł oświecać ludzkie serca. Paweł z mocą stwierdził: "litera zabija, lecz duch daje życie" (2 Kor 3, 6).
Ponowne odczytanie Soboru Watykańskiego II
Czytając ponownie bogatą teologię zawartą w dokumentach Soboru Watykańskiego II, pierwszą rzeczą, która uderza, jest niezwykła świeżość dokumentów, które zostały napisane, aby przekazać z mocą prawdę o Jezusie Chrystusie, Kościele i świecie.
Co więcej, teologia świeckich, źródła objawienia, wolność sumienia, zasada wolności religijnej, godność osoby ludzkiej, ekumenizm, powszechne kapłaństwo wiernych i wiele innych kwestii napełniło chrześcijańskie przesłanie witalnością na koniec XX i początek XXI wieku i zapowiada, że Sobór Watykański II ma w sobie jeszcze wiele życia. Św. Jan Paweł II stwierdził w adhortacji "....Novo Milenio ineunte"Pierwszym dialogiem Kościoła ze współczesnym światem było niewątpliwie zaproszenie go do poznania i przyjaźni z Jezusem Chrystusem, która jest świętością.
Przemówienia św. Pawła VI sześćdziesiąt lat temu były bardzo optymistyczne, ponieważ naprawdę spodziewał się nowej wiosny dla Kościoła Jezusa Chrystusa w nadchodzących latach.
Interpretacje Rady
Jak dobrze wiemy, przed pojawieniem się tekstów soborowych w kościołach partykularnych doszło do fałszywego przedstawienia doktryn soborowych, promowanego przez tak zwane "zjawisko kontestacji", jak nazwał je kardynał Ratzinger w swoim słynnym raporcie na temat wiary, długim wywiadzie udzielonym słynnemu włoskiemu dziennikarzowi Messoriemu.
Wiele lat później, jako papież, Benedykt XVI odniósł się do tych trudnych i smutnych lat Kościoła posoborowego i zinterpretował je jako "hermeneutykę zerwania" w przeciwieństwie do hermeneutyki Tradycji.
Niewątpliwie hermeneutyka Tradycji polegała na zastosowaniu autentycznego soboru do życia Kościoła i wszystkich jego instytucji na całym świecie.
Powszechne powołanie do świętości
Pierwszą i najważniejszą kwestią było powszechne powołanie do świętości (por. Lumen gentium" nr 40), które Magisterium potrafiło w ostatnich latach połączyć z kapłaństwem powszechnym wiernych (por. Katechizm nr 1456), dzięki któremu wszyscy chrześcijanie odkryli swoje powołanie do pełni świętości i błogosławieństw. Jednocześnie to wspólne kapłaństwo zostało wyrażone w znaczeniu apostolskiego działania wiernych świeckich, aby być zaczynem w masach i prowadzić ewangelizację kapilarną w świecie, niosąc wartości Ewangelii i nowinę o Jezusie Chrystusie wszystkim ludziom.
Ponadto, jak potwierdza "Gaudium et spes", wierni świeccy są "duszą świata" (n. 4) i dlatego muszą rządzić swoimi rodzinami, ziemią, na której pracują oraz wszystkimi środowiskami społecznymi i zawodowymi.
Podróże Ojca Świętego Jana Pawła II, Benedykta XVI i Papieża Franciszka obejmowały cały świat i odbywały się przy wielu okazjach. Obecność rzymskiego papieża na krańcach ziemi, niosącego płomień miłości Boga i miłości Kościoła, sprzyjała zjednoczeniu kościołów, a jednocześnie ceniła lokalne tradycje, aby być jednym ludem z jednym pasterzem.
Godność ludzka
Niewątpliwie soborowe doktryny o godności osoby ludzkiej wzrosły poprzez rewaloryzację praw człowieka, ale także solidnie je ugruntowały, ukazując, że opierają się one na człowieku jako obrazie i podobieństwie Boga. Bóg jest w swoim intymnym życiu subsystentną relacją: subsystentną relacją Ojcostwa, subsystentną relacją Synostwa i subsystentną relacją Miłości między Ojcem i Synem.
Człowiek został zatem zdefiniowany przez Radę jako relacja. Relacja z Bogiem na pierwszym miejscu i relacja z innymi. Wychodząc od Bożej miłości, człowiek jest przez Boga uzdalniany do miłości w wolności dzieci Bożych. Stąd człowiek, poznając i kochając Boga i innych, dojrzewa i wzrasta.
Wdrożenie Rady
Czytając wszystkie encykliki i adhortacje apostolskie opublikowane przez św. Jana Pawła II, można zauważyć, że Sobór został zastosowany we wszystkich dziedzinach Kościoła i we wszystkich aspektach jego życia. Żadne pytania nie pozostały bez odpowiedzi: Kościół, tajemnice życia, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, lata poświęcone Trójcy Świętej, życiu eucharystycznemu i pokutnemu. Sobór naprawdę rzucił wiele światła. Mamy również katechizm i Kodeks Prawa Kanonicznego.
W dziedzinie ekumenizmu św. Jan Paweł II opublikował fundamentalną encyklikę "Ut unum sint", która zachęcała chrześcijan do poznania i docenienia części wspólnego objawienia z ich odłączonymi braćmi, do poznania i zrozumienia siebie nawzajem, a także, jak stwierdzono w "Unitatis redintegratio": musimy współpracować na rzecz miłości.
W rzeczywistości synodalność które papież Franciszek zastosował do życia Kościoła w trzecim tysiącleciu, były już wcześniej popierane przez synody biskupów, które odbywały się co dwa lata w Rzymie z udziałem przedstawicieli Kościoła powszechnego, z którymi różni rzymscy papieże kontynuowali stosowanie Soboru Watykańskiego II w życiu Kościoła powszechnego.
