"W obliczu hiperseksualizacji - kształć ciało do miłości".Apostolat "Courage International"składa się zarówno z duchowego, jak i duszpasterskiego towarzyszenia osobom, które doświadczają pociągu seksualnego do osób tej samej płci. Zespół Courage chce przypomnieć, że najważniejszą rzeczą w każdym z nas jest nasza godność dzieci Bożych, której nie tracimy w zależności od naszych skłonności seksualnych.
Cały apostolat tej grupy opiera się na Piśmie Świętym i Ewangelii. Żyją przyjmując wszystkich "z miłością i miłosierdziem, tak jak uczyniłby to Jezus". O tym właśnie mówią w tym wywiadzie, w którym poruszają takie tematy, jak czystość, przyjaźń i poczucie winy.
Na czym polega praca "Odwagi"?
- Praca apostolatu "Courage International" - założonego w 1980 roku i obecnego w ponad 20 krajach - polega na duchowym i duszpasterskim towarzyszeniu mężczyznom i kobietom, którzy doświadczają pociągu do osób tej samej płci. Osoby te dobrowolnie zdecydowały się na życie w czystości zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego.
Członkowie apostolatu spotykają się regularnie w kapitułach (grupach) prowadzonych przez kapelana - księdza lub stałego diakona wyznaczonego przez lokalnego biskupa - który prowadzi ich duchowo w oparciu o Pięć Celów Odwagi. Krótko mówiąc, cele te zapraszają i zachęcają członków Courage do pogłębiania zrozumienia i życia cnotą czystości; do prowadzenia silnego życia duchowego i sakramentalnego; do budowania ducha braterstwa między członkami, aby pomagali sobie nawzajem; do tworzenia czystych przyjaźni, uznając błogosławieństwo, jakie oznaczają one w życiu chrześcijańskim; oraz do tego, aby ich życie było świadectwem dla innych.
Czym jest czystość i jak możemy zaangażować się w życie nią w hiperseksualnym świecie?
- Cnota czystości, jak wyjaśnia katechizm, jest "osiągniętym zintegrowaniem seksualność w osobie, a tym samym w wewnętrznej jedności człowieka w jego cielesnym i duchowym bycie". Niezależnie od stanu życia - wolnego, małżeńskiego, kapłańskiego czy konsekrowanego - każdy ochrzczony jest powołany do życia w czystości. Cnota ta oczyszcza duszę i ciało w sposób integralny, zgodnie z naturą i powołaniem każdej osoby do całkowitego daru z siebie.
Nasze zobowiązanie do życia w czystości musi wynikać z uznania naszej własnej godności jako umiłowanych dzieci Boga, stworzonych na Jego obraz i podobieństwo. Z pewnością życie w czystości zawsze było wymagające, a dziś jest jeszcze bardziej, biorąc pod uwagę hiperseksualny i hedonistyczny klimat społeczny, w którym żyjemy. Życie w czystości jest jednak możliwe dzięki łasce Bożej i solidnemu życiu duchowemu.
W odniesieniu do tego ostatniego, Kościół proponuje różne środki, aby pomóc nam żyć w czystości. Wśród nich są: życie sakramentalne, modlitwa, porządek i asceza w zależności od stanu życia, życie cnotami moralnymi, zwłaszcza wstrzemięźliwością (cnotą, która poddaje namiętności kontroli rozumu) i samoświadomością (Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 2337) . Istotne jest, aby każdy człowiek poznał siebie w świetle Bożego planu. Ponieważ to "Chrystus objawia człowieka samemu człowiekowi" (Gaudium et spes(n. 22), że osobiste poznanie jest w pełni możliwe jedynie poprzez spotkanie z Chrystusem, wzorem naszego człowieczeństwa. To On przemawia do naszego serca i duszy i wzywa nas, byśmy byli światłem pośród świata.
Oprócz pracy duchowej, to zobowiązanie do życia w czystości wymaga również oczyszczenia kultury i klimatu społecznego. (Katechizm Kościoła Katolickiegon. 2525), która musi mieć swój początek w małżeństwie i w samej rodzinie. Jeśli nie ma się wiedzy na temat seksualności, trudno jest zrozumieć, czym jest cnota czystości i jaką wolność przynosi życie w niej. Niestety, wciąż jest to temat tabu w domu. Jeśli rodzice nie porozmawiają o tym ze swoimi dziećmi, będą one szukać odpowiedzi gdzie indziej. Rozwój komunikacji ułatwił dostęp do innych natychmiastowych "odpowiedzi", które często są nie tylko błędne, ale także sprzeczne z prawem naturalnym i wiarą.
Po domu ważne jest, aby temat ten był poruszany w środowiskach kościelnych, aby doświadczenie czystości było nie tylko lepiej rozumiane, ale także bardziej znośne. Czasami uważa się, że jest to tłumienie uczuć lub pragnień, podczas gdy w rzeczywistości jest zupełnie odwrotnie. Czystość pozwala na pełnię miłości w wolności, w integralności osoby ludzkiej.
W Courage dużo mówisz o przyjaźni. Jak ważna jest przyjaźń w życiu chrześcijan?
- Cnota przyjaźni, która jest "bezpośrednim wymogiem ludzkiego i chrześcijańskiego braterstwa". (Katechizm Kościoła Katolickiego(ur. 1939), odgrywa bardzo ważną rolę w życiu chrześcijanina. Przyjaźń łączy dwie lub więcej osób, które dążą do osiągnięcia wspólnego interesu lub celu, w tym pragnienia wspólnego osiągnięcia świętości i wzrastania w relacji z Chrystusem, który powiedział do swoich apostołów: "Nazwałem was przyjaciółmi" (J 15, 15). Chrystus wzywa swoich przyjaciół, aby tworzyli jedno Ciało z Nim i ze sobą nawzajem, tak że najwyraźniejszym znakiem miłości człowieka do Boga jest stopień, w jakim kocha on bliźniego (por. 1 J 4, 20-21).
W naszym apostolacie dużo mówimy o przyjaźni, ponieważ wiemy, jak uczy nas Kościół, że "czystość rozwija się w przyjaźni". (Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 2347). Jak mawiał o. Philip Bochanski, który jeszcze kilka tygodni temu był dyrektorem wykonawczym Courage International, "przyjaźń nie jest nagrodą pocieszenia, nie jest "miłością drugiej kategorii", ale prawdziwą więzią, fundamentem każdej autentycznej relacji". Sam Jezus nauczał nas kultywowania tych relacji międzyludzkich i widzimy to w Ewangeliach. Jak mówi nam Sirach, "wierny przyjaciel jest pewnym schronieniem, a kto go znajdzie, znalazł skarb" (Sirach 6:14).
Jak rodziny mogą pomagać i wspierać swoich bliskich LGBT?
- W Kościele rodziny mają wspaniałą misję towarzyszenia swoim bliskim i pomagania im, krok po kroku, w spotkaniu z Jezusem Chrystusem, zawsze przyjmując ich z miłością i prawdą.
Pierwszą rzeczą, którą zalecam osobom, które właśnie dowiedziały się, że członek rodziny lub ukochana osoba identyfikuje się jako LGBT, jest to, aby się nie niepokoić. Zalecam wysłuchanie tej osoby i spróbowanie, nawet jeśli jest to trudne, zrozumienia konkretnego momentu, przez który przechodzi. Bardzo ważne jest, aby wyrazić bezwarunkową miłość do tej osoby i pomóc jej stopniowo odkryć swoją najgłębszą tożsamość jako dziecka Bożego. Pozwól im iść razem z ukochaną osobą w kierunku Serca Jezusa. Tam mogą znaleźć Miłość i wolność, których wszyscy szukamy.
Nie zawsze mądrze jest rozpoczynać towarzyszenie od wyjaśnienia wszystkiego, co Katechizm mówi na ten temat. Wszystko zależy od sytuacji danej osoby, jej życia w wierze i chwili, w której żyje. Rodziny powinny wziąć to wszystko pod uwagę, pomagając swoim bliskim.
Po tym pierwszym dużym kroku, aby móc towarzyszyć w najlepszy sposób, a także prowadzić aktywne życie duchowe, bardzo ważne jest, aby członkowie rodziny zostali przeszkoleni w nauczaniu Kościoła na ten temat. Nasze doświadczenie w tej posłudze jest takie, że istnieje wiele ignorancji i niewiedzy na ten temat. Jest pilne i konieczne, aby byli oni formowani w nauczaniu Kościoła w świetle Ducha Świętego. Pomoże im to kochać bardziej swobodnie oraz poznawać i żyć prawdą nie tylko o pociągu do osób tej samej płci, ale o wszystkim, co dotyczy osoby ludzkiej, zawsze z miłością, cierpliwością i łagodnością.
Ważne jest, aby modlili się nie tylko za członka swojej rodziny, ale także za siebie. Niech modlą się, aby być wiernymi narzędziami Bożej miłości w swoich rodzinach, świadomi, że zbawienie ich dzieci nie jest w ich własnych rękach, ale w rękach Boga. Modlitwa usposabia również serca rodziców do zaufania Panu i do poszanowania wolności i procesów swoich dzieci, które z czasem będą słuchać głosu Boga w swoich sercach. Życie modlitwy pozwala rodzicom uznać, że nie mają kontroli nad życiem swoich dzieci, otwierając się w ten sposób na wszechogarniającą moc łaski.
Zachęcam również do powierzenia się wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny, św. Moniki i św. Augustyna. Wreszcie, jeśli to możliwe, zalecam, abyście poszukali kapłana lub kierownika duchowego, który będzie wam duchowo towarzyszył w tej podróży.
Wydaje się, że w dzisiejszych czasach mamy tendencję do skupiania się na seksualności i skłonnościach ludzi. Jak uniknąć definiowania ludzi wyłącznie na podstawie ich skłonności seksualnych?
- Rzeczywiście, w dzisiejszych czasach ludzie są coraz częściej definiowani przez swoje pociągi seksualne lub uczuciowe. Jednakże człowieczeństwo człowieka obejmuje znacznie więcej niż jego pragnienia seksualne. Kościół postrzega człowieka w świetle jego tożsamości jako dziecka Bożego, stworzonego dobrym, wolnym i na obraz i podobieństwo Boże.
W związku z tym Kościół mówi nam, że osoba "nie może być odpowiednio zdefiniowana poprzez redukcyjne odniesienie wyłącznie do orientacji seksualnej" (Kongregacja Nauki Wiary, "List do biskupów Kościoła katolickiego o duszpasterstwie osób homoseksualnych" (1986), nr 15). Jak stwierdził kiedyś papież Franciszek, "ludzie nie powinni być definiowani wyłącznie na podstawie ich skłonności seksualnych". Tak więc, aby uniknąć redukowania ludzi do ich skłonności seksualnych, musimy zawsze pamiętać o ich godności jako dzieci Bożych.
W Apostolacie Odwagi nie odnosimy się do naszych członków jako "gejów" lub "LGBTQ". Terminy te mogą sprawiać wrażenie, że pociąg do osób tej samej płci definiuje odrębny typ lub kategorię osób o odmiennej moralności. Odnosimy się do nich raczej jako do naszych braci i sióstr, mężczyzn i kobiet, którzy doświadczają pociągu do osób tej samej płci.
Od samego początku Bóg objawił człowiekowi jego tożsamość: "Mężczyzną i niewiastą stworzył ich"! Cała nasza istota mówi o tym, kim jesteśmy, począwszy od każdej naszej komórki, aż po najbardziej oczywiste różnice w naszych ciałach. Musimy starać się używać właściwego języka, aby wyrazić pełną godność osoby ludzkiej, a nie tylko jeden jej aspekt.
Rozmowy na temat seksualności i kwestii LGBT są bardzo spolaryzowane.. Czy możliwy jest dialog na ten temat bez popadania w radykalizm lub ideologię?
- Oczywiście, ponieważ mówimy o osobie ludzkiej. Ten dialog jest możliwy, gdy znamy z jasnością nauczanie Kościoła i gdy mamy intymną relację z Jezusem Chrystusem, samą Prawdą. Nie ma sensu znać prawd naszej wiary, jeśli nie są one wcielane w nasze życie, aby dzielić się nimi z głęboką miłością, tak jak czynił to Jezus. Z pewnością życie tym, czego nauczał nas sam Jezus, jest najbardziej wyzwalające dla ludzkiego serca i wymagające.
Jak wyjaśnia Jezus w Ewangelii, w świecie musimy być "przebiegli jak węże i niewinni jak gołębice" (Mt 10:16). Ważne jest, aby wiedzieć, jak rozeznać w świetle Ducha Świętego, czy jest to właściwy czas, właściwa sytuacja lub właściwe miejsce, aby zaangażować się w taki dialog. Jest to temat, który dotyka bardzo wrażliwych i głębokich włókien ludzkiej istoty, w wielu przypadkach także ran serca. Dlatego ważne jest, aby mieć świadomość, że wkraczamy na święty grunt. Tak zaczyna się dialog na ten temat: od miłości i prawdy. Jeśli nie ma ich obu, lepiej zostawić to na inny czas.
Oświeceni prawdą Pisma Świętego i Magisterium oraz rozpaleni miłością Chrystusa w naszych sercach, będziemy w stanie zaangażować się w te dialogi "metodą Jezusa", jak nazywa to jeden z naszych członków Courage.
W jaki sposób Courage pomaga ludziom pozbyć się poczucia winy i niegodności po wykroczeniach przeciwko czystości?
- Powitanie ich z miłością i miłosierdziem, tak jak zrobiłby to Jezus. Dając im do zrozumienia, że Bóg kocha ich bezgranicznie, że są czymś więcej niż ich upadki i grzechy, że są - ponownie - umiłowanymi dziećmi Bożymi. Że Pan, w swoim nieskończonym miłosierdziu, zawsze im przebacza, ilekroć żałują, ponieważ zna ich serce. Duchowe ojcostwo kapelana "Courage" jest nieocenioną korzyścią dla członków lokalnych oddziałów. W kapelanie znajdują oni pełne miłości przyjęcie i duszpasterskie wsparcie, które Kościół oferuje swoim dzieciom.
Jak powiedział papież Franciszek, "musimy zawsze brać pod uwagę osobę. Tutaj wkraczamy w tajemnicę istoty ludzkiej. W życiu Bóg towarzyszy ludziom, a my musimy im towarzyszyć, wychodząc od ich sytuacji. Konieczne jest towarzyszenie im z miłosierdziem. Kiedy tak się dzieje, Duch Święty inspiruje kapłana do wypowiadania właściwych słów" (Papież Franciszek, cytowany przez Antonio Spadaro, "A Big Heart Open to God", America 209:8, 30 września 2013 r.).
Dobro, które kapłani mogą czynić w konfesjonale, jest darem danym przez Boga z wysoka i skarbem Kościoła. Zachęcamy wszystkich kapłanów, aby okazywali miłość i miłosierdzie Serca Jezusowego tym, którzy przychodzą do ich konfesjonałów ze skruchą. Nie omieszkajcie przemawiać do nich Prawdą, która wyzwala duszę i miłosierdziem, które ogarnia ludzkie serce. Bądźcie prawdziwie innymi Chrystusami i postępujcie tak, jak Pan postąpił z grzeszną kobietą: "I Ja ciebie nie potępiam; idź i odtąd już nie grzesz" (J 8, 11).
