Rytm życia i pracy, w którym żyjemy, oraz kultura, która nas otacza, charakteryzująca się sekularyzmem, uznającym wymiar religijny człowieka za coś drugorzędnego i przypadkowego w jego życiu, z jednej strony utrudnia rozwój duchowego wymiaru osoby ludzkiej, a z drugiej strony generuje u wielu osób głębokie niezadowolenie, pustkę egzystencjalną i utratę wewnętrznego pokoju w obliczu narzuconego nam stresu. Spowodowało to pragnienie odzyskania wewnętrzności i do "zapotrzebowanie na duchowość która często wypełniona jest praktykami wywodzącymi się z niechrześcijańskich tradycji religijnych.
Fakt ten stawia przed Kościołem podwójne wyzwanie duszpasterskie: po pierwsze, konieczność ponownego przemyślenia miejsca, jakie pielęgnowanie duchowości powinno zajmować w życiu duszpasterskim Kościoła. Priorytetem dla Kościoła w jego misji ewangelizacyjnej musi być "show" ludziom piękno oblicza Boga objawiającego się w Chrystusie, aby zostali do Niego pociągnięci i aby zaproponować im sposoby, dzięki którym będą mogli doświadczyć spotkania z Bogiem. Duchowość musi być teraz priorytetem duszpasterskim w życiu Kościoła.
Nie wszystko jest zgodne z wiarą chrześcijańską
Obok tego wyzwania mamy drugie wyzwanie: nie wszystko, co jest oferowane jako metody i techniki duchowości, jest zgodne z wiarą chrześcijańską. Często pewne ścieżki medytacji wychodzą od wizji człowieka i jego relacji do kosmosu, która nie jest zgodna z chrześcijańską nauką o stworzeniu; albo zakładają ideę Absolutu, która nie pokrywa się z obliczem Boga objawionym w Jezusie Chrystusie; albo twierdzą, że prowadzą do celu, który przedstawiany jest jako autentyczne szczęście, a nie odpowiada chrześcijańskiej idei zbawienia. Ostatnio Kongregacja Nauki Wiary w liście Placuit Deo i papież Franciszek w adhortacji Gaudete et exultate ostrzegły przed nowymi formami Pelagianizm oraz gnostycyzm które wypaczają chrześcijańskie przesłanie. Na tym tle konieczne jest rozeznanie.
Stawianie tych pytań nie jest konfrontacją z wyznawcami innych religii ani lekceważeniem dialogu międzyreligijnego. W Wskazówki doktrynalne dotyczące modlitwy chrześcijańskiej opublikowanym przez Komisję Episkopatu ds. Nauki Wiary Konferencji Episkopatu Hiszpanii, nie znajdujemy negatywnej oceny innych religii ani niedoceniania dialogu międzyreligijnego. Jest w tym jednak ukryta przestroga przed właściwym jego rozumieniem i praktykowaniem, ponieważ celem dialogu jest lepsze poznanie innych tradycji, wysłuchanie powodów do wiary, jakie mają wyznawcy tych religii, oraz wzajemne wzbogacenie się o to, czego możemy się od siebie nauczyć.
Synowska modlitwa Pana, Ojcze nasz
Aby sprostać duszpasterskiemu wyzwaniu nowej ewangelizacji i umożliwić doświadczenie Boga jako czegoś uprzedniego w stosunku do zrozumienia prawd chrześcijańskich i przyjęcia postulatów moralnych, należy na nowo odkryć te istotne elementy modlitwy chrześcijańskiej, których nie może zabraknąć w żadnym wtajemniczeniu w modlitwę i które są nierozerwalnie związane z treścią wiary, ponieważ dla Kościoła wiara i modlitwa są nierozłączne. W tym względzie nie należy zapominać, że jedna czwarta z nich Wytyczne doktrynalne jest najważniejszy i powinien być brany pod uwagę przez wszystkich, do których dokument jest specjalnie adresowany: "kapłani, osoby konsekrowane, katecheci, rodziny chrześcijańskie, grupy parafialne i ruchy apostolskie, osoby odpowiedzialne za duszpasterstwo w placówkach oświatowych, osoby odpowiedzialne za sprawy i ośrodki duchowości"..
Niniejszy dział IV notatki rozpoczyna się od przedstawienia modlitwy Pańskiej jako wzoru modlitwy chrześcijańskiej. Modlitwa Chrystusa nie jest niczym innym jak wyrazem Jego synowskiej relacji z Ojcem, relacji, która prowadzi Go do przeżywania swojej misji w taki sposób, że w Nim nie ma najmniejszego rozdźwięku między "miłość" y "posłuszeństwo". Chrześcijanin modli się, ponieważ w Chrystusie został uczyniony "syn Boga".. Twoja modlitwa jest, podobnie jak modlitwa Pana, wyrazem twojej synowskiej relacji z Bogiem. Dlatego również modlimy się tak, jak nauczył nas Chrystus. Modlitwa Pańska jest kryterium całej autentycznej modlitwy chrześcijańskiej. Bóg jest także celem modlitwy: modlimy się, aby dotrzeć do Boga. Choć chodzimy po tym świecie i nie widzimy Go jeszcze twarzą w twarz, spotkanie z Bogiem przeżywamy wzrastając w wierze, nadziei i miłości, czyli cnotach, dzięki którym nasze życie jest skierowane ku Niemu. Modlitwa, która jest częścią życia tych, którzy są w drodze do ostatecznej ojczyzny, podtrzymuje te cnoty i pomaga nam w nich wzrastać. To nie jest "bycie w spokoju z samym sobą". celem modlitwy chrześcijańskiej, ale wzrastanie w cnotach, które prowadzą nas do Boga.
W Kościele poznaliśmy Chrystusa
W tej części IV należy zwrócić uwagę na to, co mówi się o. eklezjalna forma modlitwy. Eklezjalność nie jest elementem wtórnym czy dodatkiem do wiary, z którego można zrezygnować: w Kościele poznaliśmy Chrystusa, nauczyliśmy się być chrześcijanami i dzięki Kościołowi trwamy w wierze. Nie może też być marginalnym elementem wtajemniczenia w życie modlitwy. Katechizm Kościoła Katolickiego, cytowany w nr 33, dostarcza nam odpowiednich ram dla zrozumienia kolejnych numerów. Przypominają one te istotne elementy, które Kościół rozwinął w ciągu wieków i które uczyniły go nauczycielem duchowości: Pismo Święte, ze szczególnym uwzględnieniem psalmów; liturgia, zwłaszcza Eucharystia; formy pobożności i wierności, które zakorzeniły się wśród Ludu Bożego; różne formy modlitwy (śpiew, medytacja i kontemplacja); tradycja wielkich mistrzów duchowości; przykład Maryi Dziewicy, matki i wzoru Kościoła.
Biskupi z Komisji Episkopatu ds. Nauki Wiary EWG, publikując tę notę, "Chcemy pomóc instytucjom i grupom kościelnym w oferowaniu ścieżek duchowości o dobrze zdefiniowanej tożsamości chrześcijańskiej, odpowiadając na wyzwania duszpasterskie, które wskazaliśmy na początku, "z kreatywnością, a jednocześnie z wiernością bogactwu i głębi tradycji chrześcijańskiej".
Biskup Tortosy. Przewodniczący Komisji Episkopatu do spraw Nauki Wiary (CEE).
