"Praca Kościoła z osobami niepełnosprawnymi nie jest czymś nowym".W kierunku pełnej integracji osób niepełnosprawnychOsoby niepełnosprawne: w kierunku kultury "pełnego włączenia".Kościół podjął kolejny znaczący krok w kierunku większej integracji niepełnosprawnych wiernych. W ostatnich dniach Dykasteria ds. Świeckich, Rodziny i Życia opublikowała dokument zatytułowany "Zaangażowanie Kościoła na rzecz włączenia osób niepełnosprawnych".Nieograniczona radość"Raport, dostępny w kilku językach na stronie internetowej Synodu, jest wynikiem konsultacji z ponad trzydziestoma wiernymi niepełnosprawnymi z całego świata i został przeprowadzony we współpracy z Sekretariatem Generalnym Synodu.
Nie jest przypadkiem, że tekst ten wpisuje się w podróż Synodu na temat synodalności i odnosi się do kluczowego pytania, w jaki sposób zwiększyć współodpowiedzialność wiernych z synodami. niepełnosprawność w Kościele, który stara się być coraz bardziej inkluzywny i partycypacyjny. To samo Zgromadzenie Biskupów w październiku ubiegłego roku podkreśliło potrzebę uznania i docenienia zdolności apostolskich osób niepełnosprawnych oraz ich wkładu w misję ewangelizacyjną ochrzczonych.
"Nie jest to zwykłe ćwiczenie teoretyczne", mówią autorzy dokumentu, "ale głęboka refleksja wynikająca z bezpośredniego doświadczenia tych, którzy na co dzień przeżywają stan niepełnosprawności w sercu wspólnoty kościelnej.
Aktualne wyzwania
Jednak "Radość bez granic" nie ukrywa wyzwań, które pozostają. Rzeczywiście, pomimo postępów poczynionych w tej dziedzinie, nadal istnieją przeszkody i uprzedzenia, które ograniczają pełne uczestnictwo osób niepełnosprawnych w życiu Kościoła.
To nie przypadek, że tekst podkreśla doświadczenia paternalizmu i opiekuńczości, które muszą zostać przezwyciężone. Nie jest to jednak ton skargi, ale konstruktywnej propozycji.
Zalecenia
Autorzy nakreślają wyartykułowaną ścieżkę, która dotyka różnych aspektów życia kościelnego. Zaczynają od dostępności fizycznej i komunikacyjnej, poprzez bardziej szczegółowe szkolenie duchownych i pracowników duszpasterskich, aż po odnowioną refleksję teologiczną na temat niepełnosprawności. Również w tym przypadku cel jest jasny: umożliwić wiernym niepełnosprawnym bycie nie tylko odbiorcami opieki duszpasterskiej, ale aktywnymi protagonistami misji Kościoła.
Dostęp do ministerstw
Szczególnie interesująca jest propozycja ponownego przemyślenia posługi kościelnej. Dokument sugeruje otwarcie dostępu do istniejących posług dla osób niepełnosprawnych i wzmocnienie ich specyficznych charyzmatów. Wyobraża sobie na przykład katechezę dla niesłyszących prowadzoną przez niesłyszących katechetów lub obecność osób niepełnosprawnych w radach duszpasterskich.
Nie brakuje też innych sugestii, takich jak utworzenie specjalnego organu w Kurii Rzymskiej lub ustanowienie specjalnych urzędów w Konferencjach Biskupich. Ale to, co wyłania się zdecydowanie, to wezwanie do zmiany mentalności: od "działania dla" do "działania z" osobami niepełnosprawnymi.
Brak przeszkód w podążaniu za Chrystusem
Końcowe przesłanie dokumentu jest destrukcyjne nawet w swojej prostocie: stan niepełnosprawności nie jest przeszkodą w podążaniu za Chrystusem. Wręcz przeciwnie, może być źródłem "radości bez granic", gdy jest przeżywana w prawdziwie gościnnej i włączającej wspólnocie kościelnej.
Jest to zatem kolejny krok w trwającym procesie synodalnym, ale także wyzwanie dla całego Kościoła, aby konkretnie przemyśleć swój sposób przeżywania komunii i uczestnictwa wszystkich ochrzczonych, niezależnie od ich sytuacji życiowej. Droga jest z pewnością długa, ale i tutaj ścieżka jest jasno wytyczona.
