Monardes (1493 lub 1508 - 1588) ukończył medycynę w 1533 r. na Uniwersytecie w Alcalá de Henares i uzyskał doktorat w 1547 r. w Sewilli. Był najbardziej znanym i najczęściej czytanym hiszpańskim lekarzem w Europie w XVI wieku. Jego książki zostały przetłumaczone na język łaciński, angielski, włoski, francuski, niemiecki i holenderski i dotyczą farmakologii, toksykologii, medycyny, terapii, flebotomii, żelaza i śniegu. To dzięki jego pismom znane stały się praktyki medyczne rdzennych mieszkańców obu Ameryk, a także choroby tropikalne. W rzeczywistości jego najsłynniejsze dzieło nosi tytuł "Historia medicinal de las cosas que se traen de nuestras Indias Occidentales" (Historia medyczna rzeczy przywiezionych z naszych Indii Zachodnich). Skatalogował w nim liczne rośliny i ich zastosowania, z których wiele dopiero niedawno odkryto w Ameryce, a niektóre, takie jak tytoń, zostały wprowadzone do Europy częściowo dzięki tej książce.
Pisma Monardesa były nie tylko kompilacjami informacji, ale także odzwierciedlały jego osobiste obserwacje i doświadczenia. Dostarczył informacji na temat lokalnych zastosowań roślin i położył podwaliny pod zrozumienie ich właściwości leczniczych. Jego praca miała szczególny wpływ na rozwój ziołolecznictwa, istotnego aspektu opieki zdrowotnej w jego czasach. Ponadto, ze względu na jego staranne opisy leków i testy, które przeprowadził na zwierzętach, aby zrozumieć ich właściwości lecznicze, jest uważany za jednego z twórców farmakognozji i farmakologii eksperymentalnej. Jest również odkrywcą zjawiska fluorescencji.
Z drugiej strony, Monardes nie był lekarzem dalekim od codziennego życia. Z wielkim powodzeniem wykonywał swój zawód, a także ożenił się i miał siedmioro dzieci, z których część wyjechała do Ameryki. Po śmierci żony w 1577 r. chciał przyjąć święcenia kapłańskie i zostać księdzem. Jedenaście lat później zmarł na wylew krwi do mózgu.
Publiczny Uniwersytet Nawarry. SCS-Hiszpania.
