Dla niektórych Światowe Dni Młodzieży powinny mieć na celu zjednoczenie młodych ludzi, przyjęcie różnorodności kulturowej i religijnej, promowanie solidarności i międzykulturowości (wszystko to można podsumować w haśle dialog), ale nie konwersji (zwłaszcza jeśli myślimy o agresywnie narzuconej konwersji).
Dla innych ŚDM powinny mieć jako swój główny cel konwersja do Chrystusa lub ewangelizacji (głoszenia Ewangelii); ponieważ wola Boża nie może sama z siebie chcieć różnorodności religii. Co więcej, czyjeś przekonania nie są obojętne czy nieistotne. Dlatego skupienie się na przyjmowaniu różnorodności i dialogu może prowadzić do epistemologicznego indyferentyzmu, który sprawiłby, że każda próba nawrócenia byłaby arogancką agresją.
W ten sposób dialog przeciwstawiałby się nawróceniu lub ewangelizacji.
Szeroko rozumiana ewangelizacja
Paweł VI wyjaśnia jednak, że ewangelizacja jest rzeczywistością dynamiczną, procesem składającym się z kilku elementów: "odnowa człowieczeństwa [kryteriów, wartości i zainteresowań, z poszanowaniem sumienia i przekonań], świadectwo, wyraźne głoszenie, przylgnięcie serca [nawrócenie], wejście do wspólnoty, przyjęcie znaków, inicjatywy apostolskie" (Adhortacja "Ewangelizacja Kościoła"). Ap. Evangelii nuntiandi, n. 24). Te elementy, dodaje, mogą wydawać się przeciwstawiać lub wykluczać się nawzajem; ale w rzeczywistości są komplementarne i wzajemnie się wzbogacają; i dlatego każdy z nich musi być zawsze postrzegany jako zintegrowany z innymi.
Oznacza to (i do tego chcieliśmy dojść), że nawrócenie jest elementem szerszego procesu, jakim jest ewangelizacja; i że obejmuje szacunek i dialog, a także chrześcijańskie świadectwo i głoszenie Chrystusa, przechodząc przez osobiste nawrócenie do doświadczenia tego, co chrześcijańskie w Kościele, co prowadzi z powrotem, zamykając cykl do dialogu i chrześcijańskiego świadectwa.
Innymi słowy: spotkanie, dialog i przyjęcie z jednej strony, a z drugiej głoszenie Chrystusa i wezwanie do nawrócenia nie są rzeczywistościami, które można sobie przeciwstawić; są raczej komplementarne: wymagają siebie nawzajem i nie mogą się wzajemnie zastępować.
Jeśli zwrócimy się do Ewangelii, zobaczymy, jak Jezus łączy w swoim nauczaniu spotkanie i dialog z ludźmi wraz z wezwaniem do nawrócenia i głoszeniem Królestwa. Co więcej, już przez samą tajemnicę Wcielenia, która Go konstytuuje, Jezus Chrystus łączy w sobie dialog zbawienia, który Bóg chce ofiarować światu (ponieważ jest Słowem, które stało się człowiekiem) oraz Ewangelię (głoszenie zbawienia i wezwanie do nawrócenia) w ich osobowej pełni. Istnienie Jezusa Chrystusa i Jego odkupieńcza ofiara z siebie jest formą, jaką dialog Boga z ludzkością przybiera w pełni objawienia. Dlatego my, chrześcijanie, powinniśmy dążyć do zjednoczenia obu aspektów, począwszy od naszego życia w Chrystusie przez Ducha Świętego.
Spotkanie i głoszenie, dialog i wezwanie do nawrócenia
Czy misja to to samo co ewangelizacja? Jak sugeruje samo słowo ewangelizacja (rozumiane nie tylko jako pierwsze głoszenie Ewangelii, ale jako wszystko, co Kościół robi w ramach swojej misji i co chrześcijanie robią, aby szerzyć przesłanie Ewangelii w naszym życiu) to działanie wprowadzać w życie, "w czyn", misję, którą powierzył nam Pan: ewangelizować, głosić Dobrą Nowinę o zbawieniu.
Każdy chrześcijanin jest posłany, aby dawać świadectwo i głosić wiarę swoim życiem i słowami. Przede wszystkim, gdziekolwiek się znajduje, z obfitą pomocą Bożą i w ramach rodziny kościelnej. Ponadto może otrzymywać dary (charismas), aby współpracować z innymi w różnych zadaniach lub posługach w ramach wielkiej misji ewangelizacyjnej.
Młodzi ludzie są wezwani do spotkania, do dialogu na temat wyzwań dzisiejszego świata. Ten dialog i te wyzwania są również wyzwaniami stojącymi przed misją Kościoła. Ze strony chrześcijan dialog (dla dobra zbawienia) jest jednym z kluczy do konstytucji duszpasterskiej. Gaudium et spes Soboru Watykańskiego II. Programowa encyklika Pawła VI, Ecclesiam suam, opublikowany w czasie, gdy trwały prace Soboru, poświęca swoją trzecią część dialogowi o zbawieniu. Określa niektóre cechy tego dialogu: jasność, życzliwość, zaufanie i roztropność pedagogiczna (por. n. 35), bez wyrzekania się tożsamości chrześcijańskiej.
Młodzi chrześcijanie uczestniczą wraz ze swoimi rówieśnikami w ulepszaniu społeczeństwa i przekształcaniu świata dla dobra wszystkich. W swoich spotkaniach i dialogach z innymi młodymi ludźmi mają propozycję, wiarę, która przynosi światło i życie światu i ludziom.
My, chrześcijanie, nie pozostawiamy "na boku" tej propozycji (która obejmuje głoszenie Chrystusa i wezwanie do nawrócenia) w naszym spotkaniu i dialogu ze wszystkimi. I odwrotnie: proponując przesłanie Ewangelii, nie zapominamy również o dialogu na temat wielkich pytań i wyzwań naszych czasów. Dlatego dbamy o nasze spotkania, przyjaźnie i pracę z tymi, którzy nas otaczają.
Jak ten dialog-wezwanie do nawrócenia powinien wyglądać w praktyce? W każdym przypadku zależy to od odpowiedniego rozeznania duchowego, eklezjalnego i ewangelizacyjnego. W tym rozeznaniu głównym protagonistą jest Duch Święty (stąd znaczenie życia duchowego, opartego na modlitwie i sakramentach), który pomaga nam przezwyciężyć konflikty, przezwyciężając jałowe polaryzacje.
