Ziemia Święta. Ostatni pielgrzym
Andrés Garrigó, stały bywalec kina pobożnego, producent i/lub reżyser takich tytułów jak m.in. Fatima, Ostatnia tajemnica, Płonące serce, y Povedapowtarza tandem z Pablo Moreno (Claret, Red de Libertad, etc.), aby przynieść nam film, który łączy dwa gatunki, fikcję i dokument.
Od strony fikcji film opowiada historię hiszpańskiej rodziny chrześcijańskiej mieszkającej w ładnym osiedlu na obrzeżach Madrytu. Od strony dokumentalnej film pokazuje świadectwa ludzi, którzy rozmawiają z nami o Ziemi Świętej: franciszkanin, dyrektor szkoły w Betlejem, palestyński chrześcijanin z Samarii, zakonnica Słowa Wcielonego z Betlejem, kilku zakonników, przewodnik pielgrzymów, dziennikarz oraz kilku konwertytów i misjonarzy. Wszyscy oni są przedstawieni poprzez fikcję tej rodziny z Madrytu, która za namową matki, która właśnie wygrała na loterii, kończy niechętną podróżą do Ziemi Świętej. Ten wyjazd posłuży jako punkt wyjścia do zbliżenia ich do siebie i nadania nowego sensu ich życiu.
Film wykazuje ciekawą formułę, która mniej lub bardziej udanie integruje narrację dokumentalną z narracją fikcyjną, choć ta ostatnia potrzebuje szansy, by się w niej zatopić: dramatyzacja przedstawień kontrastuje z prawdziwością świadectw, co odbiera dziełu wiele uroku, gdyż rozmówcy nie potrzebują wiele więcej niż swoje słowa i prostota, by głęboko wniknąć w dusze słuchających. Jest to połączone z historią Ziemi Świętej, od czasów Jezusa, oraz świadectwami dotyczącymi dziedzictwa i ciągłości chrześcijaństwa, a także tego, co dla chrześcijan oznacza pielgrzymowanie do miejsc świętych.
Chociaż momentami ma zbyt wszechobecne użycie muzyki, które nieco kloszuje film, scenariusz jest prosty i cieszy się zróżnicowaną gamą bohaterów, co ułatwia dotarcie do szerszej publiczności. Ziemia Święta. Ostatni Pielgrzym to, w definicji, film przyjemny. Nakręcona z prostotą, prowadzi nas przez miejsca, które tak wiele razy słyszeliśmy w świętych pismach, i zaprasza nas do podążania za wezwaniem ziemi, gdzie wszystko się zaczęło, siejąc, słowami tych, którzy już to zrobili, niepokój w widzu.
