"Przytłaczająca moc (przesłania Jezusa) polegała na tym, że Jezus z autorytetem ogłosił nadchodzący koniec świata, nadejście Królestwa Bożego", powiedział Joseph Ratzinger w swoim dziele "Eschatologia. Śmierć i życie wieczne" (1977), które Enrique Cases cytuje we wstępie do swojej książki.
"W wigorze tej nadziei zawierała się wybuchowość, nowość, wielkość Jezusa, a wszystkie Jego słowa muszą być interpretowane z tego centrum. Dla Jezusa bycie chrześcijaninem streszczałoby się w tej centralnej prośbie Modlitwy Pańskiej: "Przyjdź Królestwo Twoje", prośbie, która byłaby osadzona w upadku świata i wtargnięciu tego, co może uczynić tylko Bóg" - dodał. Ratzinger.
Głoszenie przyjścia Chrystusa pod koniec czasów
Niemniej jednak, "the eschatologiajako "doktryna dni ostatecznych" zajmowała ostatnie miejsce w traktatach teologicznych" i "przez wieki spała snem sprawiedliwych". Dopiero "niedawno, w konsekwencji historycznego kryzysu naszych czasów, znalazła się w centrum myśli teologicznej", analizował. ten, który później byłby Benedykt XVI.
Enrique Cases, autor Prolific, który zajmował się już tematem życia pozagrobowego, zastanawia się nad etapami historii zbawienia i rozwija swoją książkę o "Wiecznej Ewangelii", rozważa dwie rzeczy:
1) Po pierwsze, "zapowiedź przyjścia Chrystusa na końcu czasów jest zawarta we wszystkich przejawach wiary Kościoła, w świadectwie Ojców, liturgii i nauczaniu Magisterium". A brak refleksji teologicznej współmiernej do jego transcendencji stanowił godną pożałowania próżnię. Dziś sytuacja się zmieniła (,,.). Zainteresowanie paruzją odżyło".
Jak wygląda niebo, a jak piekło?
Ponadto, w ramach dalszej refleksji, autor "The Everlasting Gospel" (pod redakcją ExLibric), powie także: "Jakie jest Niebo? Bardzo interesujące jest wiedzieć coś lub wszystko na temat tego pytania, ponieważ jest ono wieczne" (s. 140).
To samo dotyczy piekłoktóre autor zaczerpnął od św. Jana Bosko i św. Teresy od Jezusa, wspominając również o wizji w Fatima troje małych pasterzy i kilka innych osób, kilku świętych, którzy "widzieli to i opowiadają o tym" (s. 149).
Jednak przestrzeń przeznaczona na Sky jest znacznie lepsza, cała druga część książki, która relacjonuje piękny dialog między błogosławioną kobietą z Nieba, z San Luis Potosí, a świeckim w Meksyku, zatytułowany "Przypadkowa chwała Nieba", który jest częścią "Rozkoszy Poza". Zaleca się czytanie go w celu wspierania chrześcijańskiej wiary i nadziei, bez rozpraszania się malowniczymi lub naukowymi szczegółami.
Wieczna Ewangelia
Następstwa odrętwienia
Powiedzieliśmy, że autor rozważa dwie rzeczy. Druga jest następująca: 2) "Skutki tego stopniowego odrętwienia świadomości eschatologicznej nadały negatywne nachylenie postępowaniu kościelnemu". Kościół, który nie czuje się już - nawet jeśli teoretycznie wie, że jest - wspólnotą tych, którzy oczekują na przyjście Pana Jezusa, "prawie tego nie dostrzegając, będzie skłonny do osiedlenia się w świecie tak wygodnie, jak to możliwe", zauważa Enrique Cases (s. 132-133).
"Tylko niepokojąca pamięć o bliskości Paruzji może uwolnić Kościół do wyzwalającej funkcji", dodaje. W kluczu "Kościoła przekonanego o rzeczywistej bliskości Pana, musimy umieścić rolę znaków Paruzji".
Joachim z Fiore i historia zbawienia
Za chwilę zobaczymy, czym są te znaki. Najpierw jednak warto przypomnieć niektóre wypowiedzi cysterskiego opata Joachima z Fiore (1130-1202), przeanalizowane przez katalońskiego teologa.
Wychodząc od wiary w Trójjedynego Boga, Joachim z Fiore wywnioskował historyczny rozwój w trzech etapach: wiek lub epoka Ojca, czas między Adamem a Chrystusem (Stary Testament); wiek Syna, który rozpoczyna się od Jezusa, Mesjasza i trwa wraz z Kościołem, a kończy się Jego drugim przyjściem lub Parousią; oraz wiek Ducha Świętego, który kończy się ostatecznym przyjściem Chrystusa, końcem czasów.
Wiek Ducha Świętego
Autor poświęca kilka pominiętych rozdziałów Duchowi Świętemu, szczególnie w miarę postępu książki. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus zapowiada Apostołom, że pośle im Ducha Świętego, "który doprowadzi ich do prawdy". W dniu Pięćdziesiątnicy widzimy "część tego działania".
W epoce Syna to działanie jest "bardzo intensywne w indywidualnej świętości, w kontemplatykach, w darach, w fundacjach, inicjatywach apostolskich, nawróceniach, skuteczności sakramentów... "Ale w następnej epoce będzie bardziej intensywne".
Kościół Piotra - Kościół Jana, świeccy
W erze Duch ŚwiętyPrzypisuje mu się także inne dary: natchnienia, charyzmaty (jest im poświęcony kolejny rozdział), boskie impulsy, światła, żarliwe nawrócenia, przebaczenie, odrodzenie ("wielki dar tego wieku, za św. Pawłem: "Nie wszyscy pomrzemy, ale wszyscy będziemy odmienieni"), odnowę i uświęcenie, "prowadzenie Kościoła, który można nazwać Kościołem Jana, pozostając Kościołem Piotra", podkreśla książka.
W pierwszych dwóch tysiącach lat Kościoła "papiestwo było fundamentem wiary", zastanawia się autor, a "prestiż Kościoła był przede wszystkim w mnichach i zakonnikach", z działalnością kontemplacyjną, cywilizacyjną, formacyjną i apostolską. Ale w tysiącleciu po Powtórnym Przyjściu, "w epoce Ducha Świętego, rozszerzy się ona na świeckich, co widać już w XX wieku w wielu ruchach, fundacjach i nowych ścieżkach, łączących pracę i modlitwę, rodzinę i modlitwę, naukę i modlitwę, kulturę i modlitwę", pisze barceloński profesor.
Parametry drugiego przyjścia Chrystusa
Przed wiekiem Ducha Świętego, tysiącleciem, nastąpi koniec wieku Syna, drugie przyjście Jezusa, zapowiedziane przez samego Jezusa., "między narodzinami a Sądem Ostatecznym".
Na tych stronach autor zastanawia się nad Ewangelią Mateusza 24, "w której Chrystus zapowiedział wiele znaków poprzedzających powtórne przyjście, wraz z jej paralelą do Ewangelii Marka 13 i Łukasza 21", oraz wzywa do czujności, "bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie".
Wiele obietnic zapowiedzianych przez proroków "nie spełniło się w wieku Syna, takich jak nieśmiertelność, pokój, nawrócenie Żydów...", ale "Słowo Boże jest nieomylne, co oznacza, że spełnią się one w przyszłości po drugim przyjściu Chrystusa". Enrique Cases wchodzi tutaj w czasy drugiego przyjścia i znaków, chociaż pozostawiamy czytelnikowi jego refleksję na temat tysiąca lat, millenaryzmu. "Sześć razy (Apokalipsa) mówi, że Królestwo Chrystusa będzie trwać tysiąc lat" (Obj. 20).
Czas Drugiego Przyjścia
Kiedy nastąpi powtórne przyjście Jezusa i początek tysiąclecia? To pytanie zostało już zadane Jezusowi przez uczniów. Nie znamy ani dnia, ani godziny, ale przepowiedziano, że poprzedzą je znaki, tak jak gwiazda była dla magów z ich nauką astronomiczną" (s. 87). A kiedy Jezus wzniósł się do nieba podczas wniebowstąpienia, dwaj mężczyźni ubrani na biało powiedzieli: "Galilejczycy (...), ten sam Jezus, który został wzięty spośród was i zaniesiony do nieba, powróci tak, jak widzieliście, jak szedł do nieba" (s. 87).
Szczegółowe oznaczenia
W sposób konieczny zsyntetyzowany, autor wymienia te "szczegółowe znaki", które poprzedzą drugie przyjście (cytowane znaki i komentarze to tekstowy książki):
– "Odejście od szatana i jego (…). –Głoszenie Ewangelii całemu światu. – Powrót dwunastu plemion do Jerozolimy (ukończony w 1948 r.). Wielkie odstępstwo. Jesteśmy w nim. - Wielki ucisk. Jesteśmy w nim. -Wojny. Jesteśmy w nich, ale według proroków nadejdzie coraz więcej śmiertelnych. -Prześladowania chrześcijan (…). –Zamieszanie. Pojawi się wielu fałszywych proroków i zwiodą wielu ludzi. -Wzrost liczby grzechów (Grzechy tego wieku są przytłaczające, prawa anty-Boże, milionowe aborcje, bluźnierstwa, satanizm. Kiedy widzisz ohyda spustoszeniazapowiedziany przez proroka Daniela (...). Znakiem poprzedzającym przyjście Chrystusa może być zniesienie Eucharystiiwieczysta ofiara. Pojawią się znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach.; (...)".
Apostoł Paweł dodał do tych znaków, w swoim pierwszym Liście do Tesaloniczan, "...".apostazja y Antychryst".
Eucharystyczne panowanie
Kolejnym wkładem książki dotyczącym "pośredniego przyjścia Chrystusa między narodzinami Jezusa a Sądem Ostatecznym" jest koncepcja, że "czas pośredni będzie eucharystyczny", mówi św. Rzeczywiście, wśród cech kolejnego tysiąclecia autor podkreśla przede wszystkim "panowanie eucharystyczne". "Jezus Chrystus ustanowił Eucharystię, aby utrwalić jej widzialność dla człowieka. Bóg chce ją przedłużyć w czasie. W tym celu czyni człowieka żywą Eucharystią".
