Minari. Miłość jest dla wszystkichChińsko-amerykańska reżyserka Chloé Zhao (1982) dopełnia trio mniejszościowego socrealizmu w USA. Rozwinęła się w swojej niezależnej twórczości filmowej i w karierze nagradzanej: najpierw z Piosenki, których nauczyli mnie moi bracia (2015), następnie z Jeździec (2017), a w końcu z tym obrazem nomadyzmu pracowniczego w zachodnich Stanach Zjednoczonych, śledzącym kobietę po sześćdziesiątce, która wyrusza w drogę, by przywrócić swoje życie na właściwe tory.
Profil filmowy
W 2011 roku zamknięcie fabryki materiałów budowlanych powoduje exodus i tak już minimalnej populacji Empire (Nevada), zamieniając miasteczko w miasto duchów. Główna bohaterka, Fern - rozczochrana Frances McDormand, która walczy o swojego trzeciego Oscara - również pakuje furgonetkę i wyrusza w nomadyczną podróż, podejmując tymczasowe prace, gdzie tylko się da. Ucieka melancholijnie, gotowa na wszystko. Dowiadujemy się kim jest i co się z nią dzieje przez noce i dni na kołach, z pracą i bez pracy, w drodze lub na parkingu, na samotnych spacerach lub w żywej rozmowie w prawdziwej nomadycznej społeczności. Film, zaadaptowany z książki, nie trzyma się klasycznego scenariusza, zaczyna się w ruchu, jest mylący i dopiero pod koniec w pełni oddaje prawdziwy żal na kółkach tej towarzyskiej kobiety, która opiera się samotności.
Witalna ostoja bohaterów, zwłaszcza jej, pomija transcendentnego i osobowego Boga. Zamiast tego czerpie z ludzkiej nieśmiertelności, nie tylko z pamięci, i przywołuje odnowę dostępną dla ludzkiego serca poprzez prostą pracę, miłość do natury - tak wiele sekwencji, których magia tkwi w fotografii i kolorze Joshuy Jamesa Richardsa, którym towarzyszy muzyka Einaudiego - i oczywiście opiekę rówieśników: te owocne wymiany Fern i jej kolegów, opatrznościowe lub niewczesne.
Chloé potwierdziła swój zwyczaj dawania roli komuś, kto nigdy nie był zawodowym aktorem; a w tej wyróżnia się delikatna i atrakcyjna staruszka Linda May. Czy Zhao lubi pokazywać, że kino daje nam samo życie, a samo życie staje się wielkim kinem? Zresztą jego kamera nie traci żadnego szczegółu i podąża za bohaterami, gdy ci budzą się wcześnie lub śpią, a nawet osiada w wcale nie intrygującej intymności łazienki, jak anioł z tyłu. Nic na próżno dla Nomadlandktóry zdobył bezprecedensowy dublet - Najlepszy Film na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji oraz Nagrodę Publiczności w Toronto. Zdobył też dwa Złote Globy 2021: za najlepszy film (dramat) i najlepszą reżyserię. Punktem kulminacyjnym była noc rozdania Oscarów. Zdobył trzy Oscary: za najlepszy film, najlepszą reżyserię i najlepszą aktorkę pierwszoplanową.
Reżyserka pracuje obecnie w postprodukcji nad zrywającym z dotychczasowym dorobkiem filmem akcji. Jeśli uda jej się wywrócić na nice tortillę Marvela, zyska doświadczenie w efektach specjalnych, reżyserię świetnego składu aktorów i mnóstwo dolarów. WiecznyChińskie Zhao, rodzaj nieśmiertelnych, mają za zadanie uratować ludzkość. Wraz z nimi Chińczyk Zhao, który do tej pory wskrzeszał z popiołów zwykłych ludzi z odległych rezerwatów w USA, staje się narodowym reżyserem, który ma do dyspozycji strategie ratowania ludzkości. Układ gwiezdny i atakiem supermocarstw.
Minari. Miłość jest dla wszystkich
