Testo originale in inglese qui
John, trzydziestopięcioletni samotny ojciec i myjnia samochodowa mieszanej rasy, jest Irlandczykiem, któremu pozostało zaledwie kilka miesięcy życia. Przygotowując się na to, co nadchodzi, większość czasu spędza na próbach znalezienia nowej rodziny dla swojego trzyletniego syna, Michaela. Przyciśnięty między koniecznością pożegnania, potrzebą ochrony i niemożliwą do podjęcia decyzją, będzie szukał pomocy u służb socjalnych, a w szczególności u Shony.
Emocjonalny bez popadania w sentymentalizm, "Vicino a te" rozwija się zgodnie z dyskretną, prostą i skuteczną oprawą, która nie ma innego celu niż opowiedzenie historii w najbardziej realistyczny sposób. Jest to opera, która z powodzeniem unika dramatyzmu i zajmuje się ojcostwem, śmiercią i relacją ojciec-figura, dając jasne, ale bolesne wskazówki.
Edycyjny na swój sposób, to prosta historia, ale opowiedziana w szczególny sposób, w którym zwraca się uwagę na fatalizm włoskiego neorealizmu (Vittorio De Sica), a także na porywającą i dokumentalną technikę angielskiego (Mike Leigh) i europejskiego (bracia Dardenne) kina społecznego.
Założenie filmu, być może nieco przewidywalne i mogące prowadzić film w stronę melodramatu, zostaje zagospodarowane trzeźwą, uważną i klarowną narracją, która pozwala prześwietlić człowieczeństwo bohaterów. To właśnie świadkowie i drobne szczegóły z życia codziennego nadają realistyczny ton opowieści i sprawiają, że łączy się ona w całość.
Nel film sono presenti un eccellente James Norton (Piccole donne, guerra e pace), il piccolo Daniel Lamont nella parte di suo figlio, a cui si aggiunge Eileen O'Higgins nella parte di Shona. Film jest tego przykładem, który pomaga ukierunkować empatię widza na to, co ma się wydarzyć, a kiedy już się wydarzy i emocje są zbyt duże (ostatnie życzenia, ostatnie chwile), zarządza się tymi momentami, unikając, mądrze je podkreślając. Były bankier biznesowy i nemezis Luchino Viscontiego, Uberto Pasolini jest wielokrotnie nagradzanym filmowcem, scenografem i producentem, który reżyseruje i pisze to docenione przez krytyków dzieło społeczne (jego trzeci film jako twórcy). Film bliski dokumentowi, który z powodzeniem zarządza emocjami bez popadania w sentymentalizm, gdzie bohaterowie i historia są dobrze zgrane, tworząc film o rzadkiej jakości.
