Kościół parafialny ma niewiele ponad sto lat. O prostej konstrukcji i skromnych rozmiarach, odpowiada charakterowi parafii na obrzeżach - pod tym względem nastąpiły zmiany od czasu jej budowy, ponieważ miasto tak bardzo się rozrosło - i położonej w mniej uprzywilejowanej strefie miejskiej: cecha, która z drugiej strony nie zniknęła. Bezrobocie jest częste, populacja imigrantów jest wysoka. Do parafii uczęszczają osoby 27 różnych narodowości, choć większość pochodzi z Ameryki Łacińskiej.
Dostawa posiłków
Odwiedzamy parafię późnym rankiem i w tym momencie grupa kobiet animuje swoją rozmową mały prostokątny plac przed kościołem. Gromadzą się przed kościołem, po drugiej stronie placu, przed prostym budynkiem należącym do instytucji religijnej, która udostępnia go parafii na działalność społeczną. Widać, że te kobiety to również imigrantki, i to o skromnym statusie. Gdy pytamy, tłumaczą, że czekają na racje żywnościowe, które wolontariusze dają im codziennie i którymi pomagają swoim rodzinom przetrwać. "Razem z biednymi i rodzinami" głosi strona główna parafii, jakby ją definiując, i widać, że nie ma nic bardziej prawdziwego ani mniej "demagogicznego" niż to stwierdzenie. "Jestem z Peru", "Jestem z Boliwii"... - opowiadają kobiety i dodają, że mają troje lub czworo dzieci, a ich mąż jest bezrobotny, albo wykonuje jakieś dorywcze prace, albo... "Nie mam męża".
Ci, którzy pomagają, i ci, którym się pomaga
Wewnątrz głównej sali budynku, znajdującej się na parterze, wolontariusze gotują i już zaczynają wydawać posiłki kilkudziesięciu osobom, w tym niektórym całym rodzinom. Choć placówka ma prostotę kuchni zupy, atmosfera jest pogodna i dostojna, a nikomu nie przeszkadza rozmowa z gośćmi. Na wyższych piętrach tego samego budynku parafia urządziła również schronisko, w którym oferuje schronienie osobom bezdomnym, starając się jednocześnie pomóc im w rozwiązaniu najpoważniejszych problemów i zorganizowaniu pracy lub jakiegoś trwalszego rozwiązania.
Niektóre z tych szczegółów wyjaśnia nam na przykład mężczyzna o imieniu Angel, który jest podekscytowany perspektywą pracy. Kiedyś żył na ulicy, dopóki nie został przygarnięty w schronisku parafialnym, a teraz jest także dumnym wolontariuszem w kuchni zupy. "Kierownikiem" i organizatorem jest siostra Maria Sara, Peruwianka (dziewica konsekrowana), główna podpora parafii w tej działalności, ale jest też pomoc innych bardzo zaangażowanych osób.
Widzimy, że grupa dzieciaków w szkolnych mundurkach i z (oczywiście) różnych środowisk społecznych pomaga w wydawaniu posiłków: przychodzą na zmianę kilka dni w tygodniu, aby podać rękę, a w zamian uczą się i dojrzewają. Proboszcz zaznacza, że "każdy tutaj jest wolontariuszem, bo staramy się, żeby każdy czuł się odpowiedzialny za tę pracę społeczną, żeby nie przychodził tylko po to, żeby otrzymać, ale żeby czuł, że to jest jego". To jest zobowiązanie, które determinuje wszystkie działania: żeby nie było różnicy między tymi, którzy potrzebują pomocy, a tymi, którzy przychodzą z pomocą, żeby nikt nie czuł się upokorzony. W ten sposób każda osoba, która przychodzi po pomoc czuje się bardzo swobodnie i czuje się jak rodzina.
Od tego, co materialne, do tego, co duchowe
Parafia włączyła te inicjatywy w koncepcję "Obra social Álvaro del Portillo", oddając je pod wstawiennictwo bł. Álvaro, pierwszego następcy św. Josemaríi w Opus Dei, który w 1934 r. przybył do tego miejsca, aby uczestniczyć jako katecheta w działalności parafii. Wysoka płaskorzeźba w kościele graficznie wyjaśnia ten związek, który przełożył się na wysiłek na rzecz społecznej i chrześcijańskiej promocji dzielnicy.
Jak zaskakujące - a może powinniśmy powiedzieć "nie tak zaskakujące"? - jak działalność w kuchni i schronisku socjalnym jest fakt, że impuls do tych inicjatyw pochodzi z Najświętszego Sakramentu. Pan jest wystawiony na ołtarzu kościoła codziennie rano, a trzy dni w tygodniu przez cały dzień. Nie jest sam, są grupy osób z sąsiedztwa odwiedzających lub modlących się przez dłuższy czas. Również na wyższym piętrze schroniska widzieliśmy małą kaplicę, z Panem w tabernakulum; szczerze mówiąc, w tym kontekście obecność Eucharystii jest poruszająca.
Różne grupy i projekty
Może właśnie dlatego w tej parafii nic nie przypomina braku aktywności, rezygnacji czy troski o przyszłość, mimo trudności, z jakimi borykają się mieszkańcy dzielnicy. Są grupy Marias de los Sagrarios, Odnowy Charyzmatycznej, Akcji Katolickiej. Kursy Alpha są oferowane dla grup osób oddalonych od wiary; są "wartownicy", którzy opiekują się działalnością "Światło w nocy", zapraszając przechodniów na czas modlitwy, z odpowiednią muzyką i atmosferą; Centrum Poradnictwa Rodzinnego "Nazaret" z zajęciami dla małżeństw i dzieci; działalność Caritas; rekolekcje, ćwiczenia duchowe i, oczywiście, katecheza i wystarczająca dostępność do słuchania spowiedzi i przyjmowania innych sakramentów.
Proboszcz parafii, Don José Manuel Horcajo, wyjaśnia, że prowadzą "do trzydziestu projektów, które starają się objąć całe dobro każdej osoby, od jej potrzeb materialnych, przechodząc przez trudności rodzinne i docierając do duchowych". Kiedy osoba przychodzi do nas z prośbą o jedzenie, zaczynamy od podania jej talerza w jadalni, ale damy jej indywidualny ciąg dalszy, który pomoże jej w pracy, sytuacji rodzinnej i duchowej. Chcemy, aby ten biedny człowiek stał się osobą szczęśliwą, świętą".
Dlatego też, gdy odwiedza się stronę internetową San Ramón Nonato, po prezentacji parafii i wyrażeniu dyspozycyjności proboszcza, pierwszą rzeczą, jaką można znaleźć, jest prośba o pomoc i wolontariuszy: młodych ludzi do ewangelizacji; kogoś, kto zajmie się stroną internetową; furgonetkę do transportu odzieży i żywności; osoby zainteresowane pomocą dzieciom niepełnosprawnym. Jest to z pewnością świetny znak. Im więcej wolontariuszy, tym lepiej - mówi proboszcz - dzięki temu możemy dotrzeć do większej liczby osób, poprawić jakość usług i rozszerzyć inne projekty, które jeszcze czekają.
