Katolicki ruch charyzmatyczny kończy 50 lat - czas dojrzałości

Katolicka Odnowa Charyzmatyczna wywodzi się z rekolekcji Duquesne, które odbyły się w Pittsburghu (USA) w dniach 17-19 lutego 1967 roku. Od tego czasu zaczęto mówić o katolickich "zielonoświątkowcach", katolickim ruchu zielonoświątkowym lub katolickim neopentekostalizmie; ale zarówno termin "ruch", jak i przymiotnik "zielonoświątkowy" zostały wkrótce porzucone, a nowa rzeczywistość została oznaczona nazwą Odnowa w Duchu Świętym, o Odnowa chrześcijańska w Duchu Świętym.

Jednak w większości krajów dominowała nazwa Odnowa charyzmatycznaktóra szybko się rozprzestrzeniła i obecnie jest obecna w ponad 200 krajach. Szacuje się, że 120 milionów katolików na całym świecie doświadczyło z jego pomocą łaski nowej Pięćdziesiątnicy i odnowy swojego życia.

Ruch ten rozpoczął się w 1973 roku i stopniowo rozprzestrzeniał się po całej Hiszpanii. Obecnie w naszym kraju funkcjonuje około 600 grup.

Rzeczywistość zmieniająca życie

W dniu, w którym papież Paweł VI po raz pierwszy przyjął przedstawicieli Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej w 1975 roku, w hymnie brewiarzowym Lauds znalazło się zdanie św. Ambrożego, które brzmiało: "Laeti bibamus sobriam profusionem Spiritus".innymi słowy pijmy z radością z trzeźwej obfitości Ducha".irit". Przypominając to, Papież powiedział do obecnych, że słowa te mogłyby stanowić program Odnowy Charyzmatycznej: ożywić w Kościele tę epokę entuzjazmu i duchowej żarliwości, która sprawiła, że wiara pierwszych chrześcijan była tak żywa i silna.

Chrzest w Duchu Świętym okazał się bowiem prostym, ale skutecznym środkiem realizacji tego programu.

Istnieje nieskończona ilość świadectw ludzi, którzy mieli to doświadczenie. Jest to łaska zmieniająca życie. Na międzynarodowym kongresie pneumatologicznym, który odbył się w Watykanie w 1981 roku z okazji 16. stulecia Ekumenicznego Soboru Konstantynopolitańskiego, mówiąc o Odnowie Charyzmatycznej i chrzcie w Duchu Świętym, teolog Yves Congar powiedział: "Jest to łaska zmieniająca życie: "Jedno jest pewne: to rzeczywistość, która zmienia życie ludzi".

To właśnie papież Montini mianował belgijskiego kardynała Leo Josefa Suenensa - jednego z moderatorów Soboru Watykańskiego II - swoim przedstawicielem w Katolickiej Odnowie Charyzmatycznej, z którą czuł się głęboko utożsamiany i którą w jej początkach prowadził i wspierał swoimi pismami i obecnością.

Święty Jan Paweł II powiedział 30 października 1998 r: "Katolicka Odnowa Charyzmatyczna pomogła wielu chrześcijanom odkryć na nowo obecność i moc Ducha Świętego w ich życiu, w życiu Kościoła i w świecie; a to ponowne odkrycie obudziło w nich wiarę w Chrystusa przepełnioną radością, wielką miłość do Kościoła i wielkoduszne oddanie jego ewangelizacyjnej misji".

Benedykt XVI powiedział: "Możemy stwierdzić, że jednym z elementów i pozytywnych aspektów wspólnot Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej jest wyeksponowanie, jakie przyjmują w nich charyzmaty lub dary Ducha Świętego, a ich zasługą jest przypomnienie ich znaczenia w Kościele"..

Papież Franciszek mówił tak kilka dni temu, w tym ostatnim miesiącu czerwcu: "Pięćdziesiąt lat Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej - nurt łaski Ducha Świętego. A dlaczego strumień łaski? Bo nie ma ani założyciela, ani statutu, ani organów zarządzających. Oczywiście, ten nurt zrodził wiele form wyrazu, które z pewnością są dziełami ludzkimi inspirowanymi przez Ducha Świętego, z różnymi charyzmatami, a wszystkie w służbie Kościoła. Ale prądu nie można tamować, ani Ducha Świętego zamknąć w klatce"..

Jaka duchowość?

Widzimy zatem, jak papieże rzymscy wychwalają tę duchową rzeczywistość, która właśnie obchodzi swój złoty jubileusz w Kościele. Ale na czym tak naprawdę polega duchowość charyzmatyczna, czy jest to coś specyficznego dla jakiejś grupy, czy też mogą z niej pić wszyscy członkowie Kościoła?

W Dziejach Apostolskich zjawisko chrztu w Duchu Świętym pojawia się jako coś powszechnego w życiu wspólnot chrześcijańskich (por. Dz 1, 5; 11, 15-16; itd.), tak że praktykę tę podjęli również liczni Ojcowie Kościoła w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.

Grupy Odnowy Charyzmatycznej rozpoczynają się od seminarium wtajemniczenia w życie w Duchu Świętym, które trwa zwykle siedem tygodni i w ramach którego, podczas jednego dnia rekolekcji, ma miejsce chrzest w Duchu Świętym, podczas którego kapłan, a następnie kilku braci nakłada ręce na każdego z przyjmujących chrzest. wylanie Ducha Świętego.

Jest to najpiękniejsze doświadczenie, w którym w nowy sposób doświadczasz miłości Boga do każdego człowieka, nie tyle jako racjonalny dyskurs, ale jako doświadczenie, które definitywnie naznacza twoje życie. Rozumiesz, że cała twoja historia została utkana przez Ducha Świętego, który w żadnym momencie cię nie opuścił, ale bez twojej wiedzy doprowadził cię do spotkania z Chrystusem Zmartwychwstałym.

Ponieważ ostatecznie w centrum wszystkiego w Odnowie Charyzmatycznej znajduje się Chrystus, a Duch Święty jest przywoływany, aby prowadzić nas do Jezusa, który nadal jest postacią obecną, która interweniuje w twoje życie i je przemienia.

Filary, na których opiera się Odnowa Charyzmatyczna

Gdyby trzeba było wybrać "filary", na których opiera się Odnowa Charyzmatyczna, lub tematy, na których najbardziej się skupia, byłyby to:

• Bezpłatnie. Trzeba pamiętać, że Bóg Ojciec umiłował nas przed stworzeniem świata; a więc zanim mogliśmy dokonać jakichkolwiek uczynków, aby Mu się podobać. Zbawienie nie jest zdobywane przez ludzkie uczynki, ale jest przyjmowane jako wolny dar, na który nie zasługujemy. Oczywiście nie niweczy to katolickiej nauki o zasłudze, ale pomaga nam uciec od wszelkiego rodzaju duchowego woluntaryzmu, który mógłby sprawić, że uwierzymy, iż "zasługujemy" na niebo lub zbawienie. Chrystus jest jedynym Zbawicielem człowieka i swobodnie oferuje tę łaskę wszystkim, którzy uznają Go za Pana. Łaska uświęcająca jest darmowa, ale nie "tania", ponieważ kosztowała wszystkich Krew Chrystusa, która prowadzi nas do ciągłej wdzięczności za nasze odkupienie i do życia w ciągłej wdzięczności, uciekając od bezużytecznego narzekania i ofiarności.
• Pochwała. Jeśli coś charakteryzuje grupy Odnowy, to jest to radość uwielbienia, która jest silna, radosna, namaszczona Duchem Świętym, ponieważ naszymi pieśniami, naszymi gestami i całym naszym jestestwem chcemy błogosławić Boga, który powołuje nas do życia, abyśmy byli chwałą Jego chwały. Bardzo charakterystyczne dla wszystkich grup charyzmatycznych jest to, że chcą bez skrępowania manifestować radość ze zbawienia, jak to czyniła Maryja w Magnificat, uniesieni radością w Panu. Mówi się, że są to głośne grupy, w których podnosi się ręce i głośnymi głosami błogosławi się Pana, ale są też chwile cichej adoracji przed Najświętszym Sakramentem Ołtarza, w których adoracja staje się sposobem na życie.
• Ubóstwo duchowe. Bóg powołuje wszelkiego rodzaju ludzi do uczestnictwa w grupach charyzmatycznych, ale szczególnie cieszy się z tych, którzy pozornie nie posiadają wielkich cech ludzkich, ale są pełni boskich darów; nie możemy bowiem zapominać, jak w kazaniu Pawła Apostoł przypomniał nam, że głupstwo tego świata zostało wybrane przez Boga, aby zmieszać mądrych i mocnych.
• Dary i charyzmaty. Być może właśnie ten wymiar najbardziej "zderza się" z mentalnością naszych czasów, gdyż we wspólnotach charyzmatycznych nierzadko pojawiają się dary takie, jak te opisane przez apostoła Pawła w Liście do Koryntian: dary języków, uzdrawiania, proroctwa i wiele innych, które są udzielane dla budowania wspólnoty. Nie są one darami czy charyzmatami, które stawiają tych, którzy je otrzymują, ponad innymi. Wręcz przeciwnie. Są to usługi, które pomagają innym być bliżej Boga.
• Poczucie wspólnoty. Jednym z przejawów Ducha Świętego jest wyraźna świadomość, że Bóg daje ci braci we wspólnocie, z którymi możesz dzielić się wiarą i uwielbieniem, tak że jednym z filarów Odnowy jest świadectwo, które każdy brat dobrowolnie daje we wspólnocie o przejściu Boga przez jego życie. Może się to wydawać dziecinne, a nawet zbyt sentymentalne, ale Pan z pewnością używa świadectwa innych, aby utwierdzić nas w naszej wierze. Co tydzień grupa gromadzi się na uwielbieniu i nauczaniu, a kończy się czasem dawania świadectwa, co jest równie ważne.
• Ekumenizm. Odnowa od początku doświadczała jako mocnego znaku Ducha Świętego poszukiwania jedności Ciała Chrystusa, którym jest Kościół.

W rzeczywistości papież Franciszek na ostatnim spotkaniu, kilka tygodni temu, posunął się tak daleko, że stwierdził, iż w Odnowie jest szczególna łaska, aby modlić się i pracować na rzecz jedności chrześcijan, ponieważ prąd łaski przechodzi przez wszystkie Kościoły chrześcijańskie; a spotkania modlitewne między różnymi wyznaniami pod znakiem Ducha Świętego są częste. Żaden chrześcijanin nie czuje się obcy we wspólnocie charyzmatycznej, bo uwielbienie jest zawsze takie samo.

Dwa modele organizacyjne

1. Grupy modlitewneSą niezależni od siebie, bez statutów i przełożonych, a jedynie przywódcy, zwani sługami, bez władzy prawnej, ale zawsze podlegający władzy kościelnej. Każda grupa wybiera kilku liderów, których głównymi funkcjami są spotkania w celu rozeznania w modlitwie, co jest odpowiednie dla grupy; proponowanie i, jeśli to konieczne, koordynowanie odpowiednich usług, takich jak powitanie, porządek, muzyka itp. Istnieją również serwery regionalne i krajowe, zwłaszcza do organizacji imprez, zgromadzeń itp.
2. Wspólnoty partnerskie, które występują, gdy grupa charyzmatyków zobowiązuje się do przestrzegania regulaminów, ślubów, dziesięcin i innych struktur. Model ten pojawił się w Stanach Zjednoczonych od. Słowo Bożei została szeroko rozpowszechniona w takich krajach jak Francja, Belgia, Włochy i Niemcy. Do najbardziej rozpoznawalnych społeczności sojuszniczych ze względu na ich rozwój i ekspansję międzynarodową należą. Ludzie chwałythe Wspólnota Emmanuelthe Wspólnota Błogosławieństw i wspólnota Słudzy Żywego Chrystusa.

Odnowa Charyzmatyczna jest koordynowana na całym świecie przez ICCRS, Międzynarodowe służby katolickiej odnowy charyzmatycznejlub Międzynarodowa Służba Odnowy Charyzmatycznej), oraz. Katolickie Bractwo Wspólnot i Stowarzyszeń Charyzmatycznych Przymierze, z siedzibą w Watykanie.

Trzeba dodać, że wiele rzeczywistości kościelnych pojawiło się w świetle Odnowy charyzmatycznej w tych pięćdziesięciu latach w życiu Kościoła, ponieważ Pan zechciał posłużyć się tym nurtem łaski, aby wzbudzić ruchy świętości, które krystalizują się w instytucjach, stowarzyszeniach i innych postaciach, które nie pokrywają się dokładnie z Odnową, ale czerpią z niej liczne postawy wobec łaski Bożej.

W żadnym momencie Odnowa nie starała się stać tylko kolejną instytucją w ramach wielkiego bogactwa Kościoła. Mówiąc słowami o. Raniero Cantalamessy, jest to obłok, który wylewa na ziemię wodę Ducha, która uczyni ją owocną, ale nie ma pragnienia instytucjonalnej trwałości: obłok spełnia swoje zadanie, a następnie może zniknąć, gdy nie jest już potrzebny.

Zresztą wymiaru charyzmatycznego nigdy nie brakowało w Kościele, dając w historii tak wiele owoców świętości. Charyzmat i hierarchia są dwoma niezastąpionymi i niezbywalnymi wymiarami, które Chrystus przeznaczył dla swojego Kościoła, w taki sposób, że jeden bez drugiego dałby początek instytucji pozbawionej Ducha Świętego, który jako jedyny jest zawsze protagonistą wszelkich działań ewangelizacyjnych.

W Odnowie Charyzmatycznej Chrystus znajduje się w centrum wszystkiego, a Duch Święty jest przywoływany, aby prowadzić nas do Jezusa, który pozostaje rzeczywistą postacią, która interweniuje w twoje życie i je przemienia.

Wiele rzeczywistości kościelnych pojawiło się w świetle Odnowy Charyzmatycznej w ciągu tych pięćdziesięciu lat, ponieważ Pan zechciał wykorzystać ten prąd łaski do wzbudzenia ruchów świętości.