Kobiety w historii średniowiecza: Adelajda, święta regentkaPrzez całe średniowiecze istniały kobiety, które umacniały swoją pozycję w świecie zdominowanym przez mężczyzn i wywierały trwały wpływ na społeczeństwo i Kościół. Co ważne, u zarania (Świętego) Cesarstwa Rzymsko-Germańskiego, przez prawie cały X wiek, pojawiły się cztery postacie kobiece, które odegrały kluczową rolę w konsolidacji królestwa.
Jedną z nich była Teofanes, którą niektórzy uważają za "kobietę, która miała największą władzę w świecie". Zachód"Była współcesarzową Cesarstwa Rzymsko-Germańskiego przez jedenaście lat jako żona cesarza Ottona II, na którego wywierała wielki wpływ, i cesarzową przez siedem lat po śmierci męża.
Przybycie do sądu
Jednak jego przybycie na ziemie germańskie początkowo wywołało pewien niepokój wśród rodziny cesarza Ottona I. Szukał on trwałej unii z Cesarstwem Bizantyjskim, która podniosłaby jego prestiż jako cesarza Zachodu, poślubiając swojego syna Ottona (II) z bizantyjską księżniczką "purpurową", co było odniesieniem do narodzin w pałacu, jako córki cesarza. Otton próbował już dwukrotnie, wysyłając emisariuszy do Konstantynopola, ale dopiero gdy rewolta pałacowa wprowadziła Jana I Tzimiskesa na tron konstantynopolitański, zgodził się na małżeństwo, również z powodu wspólnego zagrożenia dla obu imperiów, Saracenów.
Otho I zakładał, że Jan I Tzimiskes wyśle księżniczkę Annę, córkę zmarłego cesarza Romanosa II; jednak nowy cesarz bizantyjski wysłał wnuczkę, która nie spełniała wymogu "purpury".
Źródła często podają, że Otho Wielki był mile zaskoczony wyrafinowanym wykształceniem i darami tej dziewczyny, prawdopodobnie 17-letniej, choć niektóre źródła twierdzą, że miała tylko 12 lat.
Teofano, cesarzowa
Otton (II), który miał wówczas 18 lat, i Teofana pobrali się przed papieżem Janem XIII w Bazylice Świętego Piotra w Rzymie 14 kwietnia 972 roku. Piotra w Rzymie w dniu 14 kwietnia 972 r. Teofana otrzymała nawet tytuł "uczestniczki imperium". W przeciwieństwie do małżeństw z rozsądku, źródła podkreślają uczuciowy związek między nimi.
Pomimo młodego wieku Teofanesa zasłużyła na swoją wzniosłą pozycję cesarzowej na Zachodzie. Wkrótce towarzyszyła swojemu mężowi Ottonowi II, który został koronowany na cesarza rok po ich ślubie, w prawie wszystkich jego podróżach po całym imperium. Okazała się dyplomatycznym i politycznie zdolnym doradcą i wywarła znaczny wpływ na politykę.
W 980 r. udał się z cesarzem do Włoch, gdzie przebywał przez trzy lata. To tutaj Otton II zmarł na malarię w 983 r. w wieku 29 lat. U jego boku była matka, cesarzowa Adelajda i siostra, opatka Matylda, a także Teofan.
Otton II został pochowany w krypcie św. Piotra, co jest wyjątkowe, biorąc pod uwagę, że ostatnim pochowanym tam cesarzem był Honoriusz w 423 r. Prosty kamienny sarkofag stoi na orlich łapach i nosi napis "Otto Secundus Imperator Augustus". Wzmocniło to ideę "translatio" lub "renovatio" Imperium Rzymskiego.
Śmierć w Rzymie
Wraz ze swoją teściową Adelajdą i opatką Mechthildą, cesarzowa Teofano przejęła regencję swojego najmłodszego syna Ottona na osiem lat. Chociaż źródła są skąpe i pozwalają na różne interpretacje, wydaje się, że Teofanowi udało się usunąć zarówno Adelajdę, jak i Mechthildę z regencji, czyniąc ją jedyną niemiecką cesarzową, która tymczasowo rządziła samodzielnie podczas nieletności syna.
Nie tylko udało mu się pokonać zbuntowaną szlachtę i wielkie powstanie słowiańskie, ale także utorował drogę do koronacji swojego syna na "Imperatora Augusta". Wkrótce po powrocie z Rzymu zmarła w Nijmegen w czerwcu 991 r., w wieku około 31 lat. Pantaleona w Kolonii, który hojnie ufundowała i gdzie dziś znajduje się jej monumentalny grobowiec.
